Στον άγγελό μου

Και θα ‘ρχεται η Άνοιξη, δίχως την ευωδιά σου

να δίνει υπόσταση στα αρώματα της φύσης…

 
Το Καλοκαίρι θα ζυγώνει θλιβερό, 
αφού το γέλιο σου δε θ’ αντηχεί 
στο άδειο σπίτι…
 
Κι ύστερα το Φθινόπωρο 
μονάχο θα δακρύζει,
χωρίς το δάκρυ το δικό σου, 
ως έμαθε, 
να έχει συντροφιά…
 
Και το Χειμώνα, 
πώς να παλέψω 
τόση παγωνιά και σκοτεινιά 
δίχως τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου, 
δίχως τα μάτια σου να μου χαμογελούν; 
 
Και θα περνούν οι εποχές
άχρωμες, άσκοπες και ίδιες…
 
Θα ‘ρχονται και θα φεύγουνε τα χρόνια
και θα με αφήνουνε
σε γη τρεμάμενη να παραπαίω, 
σε γκρίζους ουρανούς να αιωρούμαι
και να ουρλιάζω απελπισμένα 
τ’ όνομα σου,
 
Ενώ ένα αγκάθινο “γιατί” 
θα μου ξεσκίζει ανελέητα την ψυχή…
 
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *