Στον άγγελό μου
Και θα ‘ρχεται η Άνοιξη, δίχως την ευωδιά σου
να δίνει υπόσταση στα αρώματα της φύσης…
Το Καλοκαίρι θα ζυγώνει θλιβερό,
αφού το γέλιο σου δε θ’ αντηχεί
στο άδειο σπίτι…
Κι ύστερα το Φθινόπωρο
μονάχο θα δακρύζει,
χωρίς το δάκρυ το δικό σου,
ως έμαθε,
να έχει συντροφιά…
Και το Χειμώνα,
πώς να παλέψω
τόση παγωνιά και σκοτεινιά
δίχως τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου,
δίχως τα μάτια σου να μου χαμογελούν;
Και θα περνούν οι εποχές
άχρωμες, άσκοπες και ίδιες…
Θα ‘ρχονται και θα φεύγουνε τα χρόνια
και θα με αφήνουνε
σε γη τρεμάμενη να παραπαίω,
σε γκρίζους ουρανούς να αιωρούμαι
και να ουρλιάζω απελπισμένα
τ’ όνομα σου,
Ενώ ένα αγκάθινο “γιατί”
θα μου ξεσκίζει ανελέητα την ψυχή…
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
