Γεννήθηκα για να φεύγω…
Γεννήθηκα για να φεύγω!
Γεννήθηκα για να τρέχω μακριά!
Μη με ρωτάς από ποιόν,
από πού, από τι…
Ούτε εγώ είμαι σίγουρη για την απάντηση.
Μου είναι δύσκολο
– μπορεί ενδόμυχα κι οδυνηρό –
να προσδιορίσω τα πώς και τα γιατί.
Ξέρω μόνο πως πρέπει να φεύγω,
πως θέλω να φεύγω.
Να την κάνω με το κεφάλι ψηλά
από αυτό που δε με χωρά
– γιατί αν κάτι δε με χωρά,
πρώτη εγώ ασφυκτιώ μέσα σ’ αυτό.
Να το σκάω από ‘κείνο,
που αν μείνω θα με καταπιεί.
Εκείνο που σαν δίνη θα με εξαφανίσει,
χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος από μένα
που να μαρτυρά ότι κάποτε υπήρξα,
ότι κάποτε φώτισα τον κόσμο με το χαμόγελό μου,
ότι δρασκέλισα με βήματα φωτιές
τη γη του πεπρωμένου μου.
Κι ας το ‘καιγα κι αυτό!
Για να το σμιλέψω ξανά απ’ την αρχή.
Απ’ την αρχή να του εμφυσήσω ανάσα
– τη δική μου καυτή ανάσα –
και να το στήσω κατά πώς γούσταρα εγώ.
Αυτή ήμουν!
Αυτή είμαι!
Η φυγή που σε λυπεί.
Η άρνηση που σε θυμώνει.
Η αντίρρηση που σε εκνευρίζει.
Η ακατάπαυστη ροή
που να προλάβεις δεν μπορείς!
Ανοίγω ραγισματιές στο χωροχρόνο,
περνώ αστραπιαία μέσα από αυτές
και τρέχω,
πετώ,
διακτινίζομαι…
Σαν αερικό δραπετεύω
από μένα,
από σένα,
από τον άθλιο αυτό κόσμο,
που μου ‘κλεισε την αυλαία του στα μούτρα
σαν ήμουνα παιδί ακόμα…
Μα να ξέρεις!
Δεν πόθησα ποτέ να την ανοίξω
και να γίνω μαριονέτα
σε μια καλοστημένη,
αληθοφανή παράσταση!
Απ’ έξω θέλω να ‘μαι
δίχως ρόλους και ψεύτικα λόγια…
Και να φεύγω.
Να τρέχω ελεύθερη.
Σαν άτι αδάμαστο
να σκίζω τον αέρα,
το χρόνο,
τη ζωή,
το δήθεν και το πρέπει
– κατά πώς τους πρέπει!
Καμιά φορά όμως να…
κάτι μέσα μου αλλιώτικα σκιρτά
και πίσω μου το βλέμμα στρέφω…
μήπως κι ανακαλύψω
πως δεν είμαι μόνη
έξω απ’ τον κόσμο αυτό…
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Φωτογραφία: Παπανάκου Αναστασία
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
