Περισυλλογή

Να ξεσκαρτάρεις τη ζωή σου, λένε, να ξαλαφρώσεις, να κάνεις χώρο να χωρέσουν νέες συνθήκες, νιόφερτες καταστάσεις, αισθήματα και συναισθήματα που καθυστερημένα ήχησαν και πολιορκούν την ήδη χαρτογραφημένη σου πορεία! Ποιος τάχα δεν μπήκε σ’ αυτόν το πειρασμό με την πρώτη αγανάκτηση! Ποιος δεν αναζήτησε εκείνο το σφουγγάρι που απαλείφει παρελθόν και παρόν, δεν προσπάθησε να εξαφανίσει κάθε ενοχλητικό αποτύπωμα από το θυμικό του, ελπίζοντας σε νέο ξεκίνημα, σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον!

Για λίγο μόνο, όσο διαρκεί ο θυμός, γιατί όλα είναι η ζωή μας και η ζωή δε διαγράφεται. Γίνεται αλήθεια να απαλλαγεί κανείς από τα δάκρυα, όσο καυτά κι ήταν ή είναι; Τα δάκρυα δηλώνουν πως υπάρχεις και νιώθεις ακόμα συναισθηματικά υγιής, υπήρξες ενεργό μέλος κοινωνίας ή ομάδας, σε άγγιξαν καταστάσεις και εκφράστηκες, σου θυμίζουν πως, πριν από τον πόνο που τα προκάλεσε, προηγήθηκαν στιγμές χαράς, ψυχικής ευφορίας, αγαλλίασης, ένιωθες για τη ζωή ευγνώμων…. πώς να τα απαρνηθείς επειδή απλά τυχαίνει τώρα να πονάς!

Με επιλεκτικές παρενθέσεις δεν υφίσταται ΖΩΗ, γεύεται κανείς στίγματα αυτής, αλλά τα στίγματα είναι χρήσιμα στο συντακτικό μόνο, δυναμώνουν το νόημα των λέξεων, τη ζωή την αποδυναμώνουν, κρύβουν κομμάτι του προσώπου της, την ωθούν σε υποκριτική στάση. Συνιστούν, επαΐοντες και μη, έρωτες αποτυχημένοι, φλογεροί ή άτονοι, μακρόβιοι ή βραχύβιοι, να οδηγηθούν στη λήθη, είναι επιβαρυντικοί για την ψυχολογία μας, είναι τροχοπέδη για το μέλλον, λένε. Εκεί όμως θα οδηγηθεί και η ζώσα ένδειξη, τα χτυποκάρδια, που κάποτε στην ανάσα έδιναν ρυθμό, παλμό στα βήματά μας, νόημα στις ατέρμονες ώρες αγωνίας, αντοχή στα χιλιόμετρα που αγόγγυστα καταπίναμε για ένα βλεφάρισμα, μια αγκαλιά, ένα φιλί…

Πώς απαρνείται κανείς περιόδους ψυχικής αναγέννησης, ολικής αναζωογόνησης, ανιδιοτελούς καρδιακής ταραχής, νιότης αίσθηση ανεξαρτήτου ηλικίας! Εκείνα τα ξενύχτια με φίλους επιστήθιους ή μη, έστω κι αν μοιάζουν τώρα ξένοι, πώς να λησμονηθούν; Μαζί χαράζαμε το όραμα, στο όνειρο συνοδοιπόροι, ανήσυχοι σκαπανείς της νιότης, με τις φιλοσοφικές μας περιστροφές κτίστηκαν τα σημερινά θεμέλια, κι αν η στιγμή το ‘φερε να πληγωθούμε, πώς να πετάξει κανείς το σεντούκι των αναμνήσεων, που κρύβεται στα χαμηλότερα υπόγεια του νου μας, έστω κι αν πονάνε κάπου κάπου! Δεν υπάρχει έθνος δίχως ιστορία, όπως και ζωή χωρίς το ιδιαίτερο δικό της αποτύπωμα.

Τα αγαπάμε τα αποτυπώματα, όπως και τα λάθη μας, σε αυτά οφείλουμε την ισορροπία μας, τον εδραιωμένο ορθολογισμό μας. Πώς…γιατί… πολλά τα πώς και τα γιατί, μα όσες αναδρομές κι αν κάνουμε, τίποτε δε μοιάζει περιττό, σκάρτο, τι να ξεσκαρτάρει απ’ τη ζωή του κανείς, διατηρώντας γνήσιο, ακέραιο, τον εαυτό του! Η ΖΩΗ δεν είναι ασκός περιορισμένης χωριτικότητας για να κάνουμε χώρο. Είναι το σύνολο των ψυχοσυναισθηματικών εμπειριών, παίρνουν τις διαστάσεις που εμείς τους δίνουμε, συστέλλονται και διαστέλλονται ανάλογα με την αξία που έχουν για την υγιή μας συμπεριφορά και πάντα υπάρχει χώρος για ότι νέο, όμορφο εμφανιστεί στο κατώφλι της, γιατί αν την αγαπήσαμε, αν την αγαπάμε, ακόμα και από τα αρνητικά των εμπειριών μας κάτι θετικό αντανακλάται!

Ιεράρχηση προτεραιοτήτων και σωστή διαχείριση απαιτείται, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή, εμείς οι ίδιοι είμαστε ΖΩΗ, αρκεί να μην παρεμβαίνει στη ζωή των άλλων, να μη γίνεται τροχοπέδη για την ευτυχία τους!

Βαγγέλης Γιάννος