Λείπεις…
Λείπεις… Γλυκά, ανθρώπινα και αληθινά, απλά μου λείπεις.
Σε φαντάζομαι πολλές φορές στην άκρη του πελάγους να κάνεις τον απολογισμό σου και να αγναντεύεις το κενό. Πόσα σου μυστικά να πήρε μαζί του το αφρισμένο κύμα; Πόσες αλήθειες να έθαψες στη μουσκεμένη άμμο; Ποιους στεναγμούς να έπνιξες σε δάκρυα αλμυρά και πόσους όρκους να έκρυψες σε ερημικά ακρογιάλια;
Αγάπη μου, γνώρισα την απουσία σου σε όλα της τα μήκη και τα πλάτη και συμφιλιώθηκα μαζί της. Είναι όμως φορές που ακόμη μεθάω από το πρόστιχο εκείνο άρωμα όταν τυχαία διεγείρει τις αισθήσεις μου και σ΄ αναζητώ στο πλήθος. Είναι φορές που το παρόν μου νοσεί και η μόνη μου διέξοδος είναι η αρρωστημένη θύμησή σου.
Κάθε φορά που η μοναξιά με κατακλύζει, αναρωτιέμαι ποιες σκέψεις να συντροφεύουν τις νύχτες σου όταν κλείνεις τα μάτια και αποστρέφεσαι την πραγματικότητα. Τα μάτια αυτά, που όσο κι αν προσπάθησα κατά καιρούς, δεν κατάφερα ποτέ να αναδυθώ από το χάος τους. Ποιους ουρανούς να φυλακίζουν τα βλέφαρά σου όταν νευρικά βυθίζεσαι στο μαξιλάρι σου, μου λες; Βρέθηκε άραγε αγκαλιά να ζεστάνει τους παγωμένους σου ώμους, ή απαρνήθηκες μια για πάντα τις σπασμένες σου φτερούγες;
Μικρό παλιό μου λάθος, δεν τόλμησα ποτέ να μάθω αν έμεινε για εμένα χώρος στα πληγωμένα τούτα χέρια που άλλοτε έκλειναν επιβεβλημένες ανάγκες και λανθασμένες επιλογές. Προσπαθώ ακόμα να μαντέψω ποιους καημούς να κρύβεις πίσω από τις στημένες και φτιασιδωμένες σου φωτογραφίες και πόσα όνειρα να έκαψες στο θυσιαστήρι των παιδικών ματιών που καθρευτίζονται στο θολωμένο σου βλέμμα.
Παρ’ ολίγον μου έρωτα, στοίβαξα τις λίγες μας στιγμές σε τσαλακωμένες κόλλες και σκονισμένα προσχέδια. Έκαψα τα πώς και τα γιατί και φύλαξα την τέφρα τους ευλαβικά στο χρονοντούλαπο της ψυχής μου. Γιατί ακόμα κι αν δεν το κατάλαβες ποτέ, είναι πολύ γλυκό μα και πολύ δύσκολο να σε έχω μέσα μου και συγχρόνως τόσο μακριά μου. Είναι γοητευτικό μα και παράτολμο να πορεύομαι με τη σκέψη σου και την ίδια ώρα να αρνούμαι οποιαδήποτε επαφή μαζί σου. Είναι ανάγκη αλλά και παραλογισμός να σε ξορκίζω κάθε ώρα και στιγμή· και παράλληλα να σε αγαπάω τόσο πολύ.
Παντελής Χατζηκυριάκου
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
