Guest Μεταξύ μας

Τσέκαρα τους ανθρώπους… Ειδικά αν ήταν να τους δώσω την καρδιά μου. Ήμουν πρώτα σίγουρη ότι τη θέλουνε και δε θα την πετάξουν στα σκουπίδια....

Από μικρή ζωγράφιζα το πέταγμα του γλάρου και τον αθώο ύπνο του στην άκρη κάποιου φάρου. Ποτέ μου δεν πεθύμησα των κοριτσιών παιχνίδι. Μόνο του...

Μια ολοζώντανη μνήμη έμπηξε το κεντρί της στο σώμα μου στην προσπάθειά της να υπερνικήσει την απουσία. Με το τσίμπημα αναβλήθηκε ξεραμένο αίμα στιγμών λησμονημένων....

Κάθε νύχτα επιστρέφω για να ρίξω τα κάστρα μου στα μάτια σου μπροστά. Αυτά που έχτιζα στην άμμο. με τα σπαρμένα κοχύλια που κατάπιαν τα...

Απ’ την υπόσχεση έως την πράξη ένα «φοβάμαι» δρόμος. Απ’ το «σε θέλω» ως το «είμαι εδώ», μια ωριμότητα δρόμος. Από τη σταθερά ως τη...

Πώς μπορώ; Ώρες-ώρες απορώ. Πώς μπορώ ν’ ακροβατώ; Μια στον ουρανό, μια στο βυθό. Τη μια να παλεύω με τα κύματα και να χαμογελάω στο...

– Πού πήγαν τα φιλιά; – Απαγορεύονται λόγω μετάδοσης νοσήματος. – Και οι αγκαλιές; – Νικήθηκαν από τις απαραιτήτως τηρούμενες αποστάσεις. – Πού πήγε η...

Με βλέπεις να γελάω, να κάνω αστεία. Να ξεκαρδίζομαι και λες “αυτή δεν έχει προβλήματα”. Με βάζεις στην κατηγορία εκείνων που τα έχουν όλα λυμένα...

Το καλύτερο μάθημα ζωής που θα μπορούσα να πάρω από το σπίτι, το οικογενειακό μας απόφθεγμα, μπορεί να ακούγεται σκληρό σε κάποιους από εσάς εκεί...

Είναι φορές που στέκεσαι ασάλευτος και αιφνιδιασμένος μπροστά σε συμπεριφορές που δύσκολα μπορείς να αποκωδικοποιήσεις. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί ξαφνικά είσαι ο μεγάλος φταίχτης μιας...

Το κείμενό μου μπορεί να είναι κάπως θλιμμένο, όπως τα μάτια μου, που παρ’ όλο που χαμογελάω συνέχεια, πάντα έβγαζαν μια λύπη μια μελαγχολία. Μια...

Της Ράνιας Σιαμορέλη   – Πού είσαι; – Έρχομαι. Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Σταμάτησα για καφέ. Θέλεις να σου πάρω κάτι; – Όχι, ευχαριστώ....

Ήταν Μάρτιος του 2019 όταν στο σχολείο μας ήρθε η καλύτερη καθηγήτρια του κόσμου όλου. Από το πρώτο κιόλας λεπτό που την αντίκρισα, κατάλαβα πως...

Καθώς τα χέρια μου αγκαλιάζουν απόψε όλα όσα έχω αγαπήσει, εκείνο το παλιό ρολόι στον τοίχο στρέφει τους δείκτες του μονάχα στ’ όνειρο. Περασμένα λεπτά,...

Η ακεραιότητα ήταν ένα στοιχείο του χαρακτήρα της που δεν μπόρεσε ποτέ να νικήσει. Την έβγαζε εκτός ορίων η αγένεια και ο εγωκεντρισμός του κόσμου....

Και να που ζήσαμε και τα χρόνια του κορωναϊού, μιας νέας πνευμονίας, αρκετά θανατηφόρας για τους έχοντες υποκείμενα νοσήματα και τους ηλικιωμένους. Ο πλανήτης γη...

Ήταν κάποτε ένα #λευκό_εφηβικό_πουκάμισο που καθόλου δεν του άρεσε που ήταν ένα λευκό εφηβικό πουκάμισο και ήταν μόνιμα καταθλιπτικό, μουτρωμένο και δεν μιλούσε σε κανένα....

Μετρώ τα ξημερώματα που πέρασα ανακατεύοντας τις τσέπες του φθαρμένου του τζιν, ψάχνοντας για κίνητρο να μείνω ή να φύγω. Κυρίως να φύγω. Μετρώ τα...

Μερικές φορές παρασύρομαι σε άπειρες σκέψεις, ονειρεύομαι την πόρτα της ευτυχίας και ψάχνω το μονοπάτι που θα ακολουθήσω μεταξύ φόβου και ανασφάλειας, μεταξύ ναι και...

Πολύ συχνά ακούω την έκφραση ότι δεν υπάρχει σχολείο γονέων. Αυτό δεν είναι ακριβές αν σκεφτούμε ότι αναπαράγουμε ασυνείδητα αυτά που ζήσαμε στο πατρικό μας...

Άλλη μια χρονιά λοιπόν, φτάνει στο τέλος και ακόμα μια μόλις ξεκινάει. Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια τελικά; Πώς φεύγουν έτσι οι στιγμές και πώς...

Αν πέρυσι το φθινόπωρο μέσα στη μοναξιά μου μου περιέγραφε κανείς τη σημερινή κατάσταση, πιθανότατα θα το περνούσα για ευχή, ή για κάποιο άπιαστο όνειρο. Ποτέ...

Σ’ αγαπάω πολύ μωρό μου, και είναι τόσο αγριευτικό το να φεύγεις μακριά μου… Εκεί που απέχουμε χιλιοστά, άντε και ελάχιστα μέτρα καμιά φορά γιατί...