Ποίηση

Το βράδυ το κλειδί πίσω από την πόρτα. Μην πληγώσω και μην πληγωθώ. Μη μάθω πώς είναι εγωισμό να χάνεις. Ασφάλεια σε τοίχους τέσσερις. Δωμάτιο αδειανό. Τα κεκτημένα μου θωρώ και απορώ: Άνθρωπος είμαι εγώ  ή κάτι άλλο; Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης

Κατά κόσμον υπαρκτοί. Μες στον κόσμο φανεροί. Οι καλοί. Οι κακοί. Οι αδιάφοροι. Οι βαλτοί.  Βουτηγμένοι στον ανθρωπισμο της απανθρωπιας τους οι τέσσερις κατηγορίες τους Εκ δεξιών, οι καλοί για τον εαυτό τους και την κλίκα τους. Οι αποδεκτοί και αποδεχόμενοι τους τίτλους επίγειας απαστράπτουσας τιμής – αποκλειστικά – μεταξύ […]

Με προσκάλεσε η αστροφεγγιά σε συνεστίαση. Η Πούλια, ο Αυγερινός, η Μεγάλη Άρκτος με την κόρη της, ήταν όλοι εκεί. Θύμισες τσιμπολογούσαμε και τις κούπες μας γεμίζαμε από το γιοματάρι της νιότης. Είχε παλιώσει το κρασί και η νοσταλγική επίγευση άνοιξε όλες τις κερκόπορτες. Δραπέτευσαν εικόνες από του υποσυνείδητου τη […]

Μιας και οι ψυχές αφέθηκαν ελεύθερες στη γη Και όμορφα, σοφά κορμιά τις συνόδευσαν εκεί Όλες οι εμπειρίες φαντάζουν σαν μαγεία Όλες οι αναμνήσεις γίνονται ιστορία Μιας και το διάβα στα χρόνια είναι απολαυστικό Και η σοφία του γνώθι σ’ αυτόν ταξίδι φωτεινό Όλες οι αναζητήσεις οδηγούν στη δύναμη του […]

Τα σύμπαντα και τα αστέρια, σε πήραν από τα χέρια μου. Έπεφτε η αυλαία μας, κι ό,τι ήταν δεδομένο, το αγκάλιασε η νύχτα.   Έπλεκε η Κλωθώ, παρόν – απόν και ξένο. Η Λάχεσις μάς όριζε σκηνές ερωτικές.   Ερχόταν, όμως, η Άτροπος, η σκύλα, μας έκοβε το νήμα, λίγο […]

Αναπνέω μια ησυχία  γεμάτη θόρυβο εκπλήξεων  και μια κραυγή στολισμένη ευαισθησία.   Αναπνέω δακρυγόνα παρηγοριάς    και μια ελπίδα καλοντυμένη    σε μέγεθος έξτρα large.    Αναπνέω μέσα από μια έκλειψη ευτυχίας.    Αναπνέω τη φωτιά των ματιών σου.   Χάνεσαι.    Χάνομαι.   Σε μια στροφή χωρίς περιστροφή εκτροχιάζομαι.  […]

Θα γεύομαι τα κρίματα των ξένων στο κορμί σου. Θα επιμένω, όμως, μαζί σου για άλλη μια νύχτα.   Θα προσπαθώ να αδιαφορώ για ό,τι έχεις κάνει, δε με πειράζει, καθόλου δε με νοιάζει. Γιατί θα προσπαθώ να τα ξεχάσω, δε θέλω να σε χάσω, άλλη μια μέρα.   Μου […]

Υπεκφεύγω. Φυγοπονώ. Επιδερμώ. Γυρίζω περιμετρικά έξω από τις παγίδες. “Έχω το νου μου”, λέω συνεχώς. Πώς έγιναν τότε, τέτοιες ανοιχτές πληγές; Είναι οι νύχτες βαθιές ή οι πράξεις των άλλων σκοτεινές; Ζωή Παπατζίκου HURT ~ PAROV STELAR – YouTube Ζωή ΠαπατζίκουΣε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου […]

  Εαρινή μου κάθαρση, φιλί στο μάγουλο και μάγουλο στο στήθος.   Θερμοκρασία δωματίου πιάνω, τα χείλη σου δε φτάνω.   Για λίγο ήρθες να με δεις, κρυφά φιλιά να δώσεις. Το θύμα σου να κάνεις να ενδώσει.   Κοντά σε νιώθω, απόσταση ερωτική ταιριάζει σε μεταμεσονύχτια φυγή.   Φοβάσαι […]

Στην άλλη άκρη της εικονικής, θα περιμένω. Να δω για λίγο τη μορφή σου, θ’ ανασαίνω. Κι όταν μου πεις, “πρέπει να κλείσω”, ν’ αναμένω. Τότε θα γίνει η φλόγα στάχτη, σ’ έργο τελειωμένο. Μα κάθε “πάλι”, θα μ’ ανάβεις με μανία. Θα λέω, αντέχω τη δική σου εξουσία. Και […]

Γερνάω στης νιότης σου το φίλημα και με σταγόνες δροσιάς σου με ραντίζεις. Ν’ αδημονώ για ν’ αναπνεύσω μια ανάσα σου ακόμη. Στη δύση μου εσύ, η χαραυγή. Στο ανώφελο εσύ, το νόημα κρυμμένο. Της στιγμής μου εσύ, το “άδραξε”. Το “πάντα” που ψιθυρίζω. Το “όλα” που ψελλίζω.   Κι […]

Πού απόψε κατοικείς; Σε ποια αγκαλιά θα αφεθείς; Κι αν λίγο με θυμηθείς, θα είμαι ευτυχής που οι σκέψεις μας ενώθηκαν για τόσο δα.   Στειρότητα συναισθηματική κρεβάτι αδειανό. Πώς από το κενό περνάς στο καινό;   Διαρρήδην, ενώ με άλλους πια πλαγιάζεις, το σε αγαπώ μου ξεθωριάζει για εσένα. […]

Κατοικείς σε oλοφώτεινες κρύπτες του νου. Η ψυχή σε ζητά. Το μυαλό σε φωνάζει. Οι στιγμές, παραληρούν για μία σου αποθέωση. Τα σώματα, σε πλήρη αλληλοσυμπλήρωση στο παράλληλο σύμπαν τους. Οι φωνές, οι χροιές και οι σκέψεις, πλέκονται σαν ποθούμενα αερικά. Η τελειότητα, εξυψώνει το αλάνθαστο του ενστίκτου. Η αρτιότητα, […]

Θέλω να μ’ ερωτευτείς όσο δεν τόλμησε ποτέ κανείς. Το δρόμο μου να φράξεις και κάθε μου λεπτό να αδράξεις.    Θέλω να ‘μαι στη ζωή σου, μη φεύγω στιγμή απ’ το νου σου.  Την αγκαλιά μου ν’ αναζητάς,  βήμα από κοντά μου να μη θέλεις να πας.    Θέλω […]

Μαγεία το πρώτο σκίρτήμα. Τα αλάρμ της αναμονής. Η προσδοκία για το άγνωστο που έλκει. “Έχω φτάσει, Σε περιμένω από κάτω”. Το μήνυμα που διαβάστηκε. Η καρδιά που πεταρίζει. Αντίστροφα μετρούν οι όροφοι. “Κατεβαίνω”. Η εξώπορτα που κλείνει. Το κορίτσι με το αέρινο φόρεμα. Το λαίμαργο βλέμμα της ψάχνει. Βήμα […]

Η πράσινη κουκκίδα σου. Η ωσεί παρουσία σου. Μακριά μου και κοντά μου. Τα τρίτα μάτια μας. Κοιτάς κι εσύ την πράσινη κουκκίδα μου. Χοροπηδάνε οι γραμμές σου. Χοροπηδάει κι η καρδιά μου. Στο κάθε “τιν” της προσμονής σωστή γιορτή. Η πράσινη κουκκίδα της σιωπής σου. Τουλάχιστον είσαι κάπου παρών. […]

Κι όταν σου άπλωνα στράτα σου τη ζωή μου, γη και ουρανός με έραιναν με θάματα. Στέρφα πια η γη. Άνυδρα τα ουράνια. Μαυροφορούσες θύμησες τα θάματα θρηνούνε. Αργήσαμε αγάπη μου να δέσουμε τα στέφανα. Δειλιάσαμε να πιούμε απ’ το ποτήρι της Ζωής. Κι ας ξέραμε πως μέσα του αδημονούσε […]

Σιωπή στα χείλη σου. Πονώ. Δακρύζω  και τα δάκρυα  βαφτίζονται με το όνομά σου.   Ξέρω τι θα ακολουθήσει. Ο κόσμος γύρω μου θα σβήσει. Στην πόλη θα ακούω παντού το όνομά σου.   Η πόλη είναι δικιά σου. Ο έρωτας εάλω. Και σε κρεβάτι άλλο, τα δάκρυα να γεννάς. […]

Απόψε λέω να με διαλύσεις ολοκληρωτικά να με καταλύσεις.  Αφού δεν είσαι εδώ ποιο μονοπάτι να διαβώ; Τη θεϊκή μου έκπτωση να ολοκληρώσεις.   Μια συνουσία υπαρξιακή θανάτου μελωδία η απουσία σου.   Εν απουσία σου σφοδρώς σε ερωτεύομαι στο σύμπαν παραδίνομαι και αυτοκαταστρέφομαι.   Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης Ιωάννης Χρυσόστομος […]

  Έγινες εμμονή, μάτια μου. Από εκείνες που ταλανίζουν το αίμα και το νου. Από εκείνες τις αξεπέραστες, τις άπειρες.  Υπάρχεις μόνιμα κι ολοκληρωτικά.  Σαν μαγεμένη η βελόνα της πυξίδας δείχνει προς το μέρος σου. Κι όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσω, όσες ευθείες κι αν καμπυλώσω, όσα ζητούμενα κι αν […]

Με χρυσόσκονη απ’ τα χρόνια θα ντύσω τη νοσταλγία ψελλίζοντας ονόματα. Και σε δοχεία σκαλιστά θα ζωντανέψω τη μορφή σου ανασαίνοντας… Έτσι θα αναδύεται στο πέρασμα του χρόνου το άρωμα της απουσίας σου… Και στην απέναντι σιωπή θα σε συναντώ υφαίνοντας τις εικόνες με χρώματα, να εισχωρείς μέσα τους και […]

Νωχελική αγάπη δάκρυ στη νιοστή. Πόνος στη νιοστή.   Αγάπη αντικριστά με μη αγάπη. Ναι, αυτό το αρνητικό σύμβολο των Μαθηματικών, καταλήγει σε άρνηση. Αρνητικότητα. Μείον, ρε παιδί μου.   Αναγωγή στη μονάδα ξανά. Αναγωγή στον πόνο. Αγάπη νωχελική, ουδέτερο στοιχείο, πόνος άπειρος.   Γιατί; Γιατί πρέπει στον έρωτα να […]

Θα γεύομαι τη νύχτα μέσα από τα ποιήματά σου… θα ξενυχτάω μαζί σου και θα επιτρέπω στα βράδια να πολιορκούν τη σκιά μου να εισχωρούν στις σχισμές μου… θα χαζεύω τα αποτυπώματα της μοναξιάς στους τοίχους ενός ξεχασμένου δωματίου… θα εξημερώνω μέσα μου το παραμύθι που ασπάζομαι… κι ύστερα θα […]

Σφίγγεται η καρδιά στο πρώτο μη δοθέν φιλί. Σφίγγεται και καρτερεί.   Και η αγκαλιά, άδεια τα βράδια στα μεταμεσονύχτια σκοτάδια.   Πώς θα ειπωθεί το “Σ’ αγαπώ”, αν επιλέγεις τη σιωπή; Έρωτας συστημένος κι ανεπίδοτος. Δίχως υστερόγραφο.    Ιωάννης Παπουδάρης Χρυσόστομος Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης