Τα όπλα σε ανεύθυνα χέρια

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης, μου έρχεται στο μυαλό μια εμπειρία που ευτυχώς δεν στοίχειωσε την ζωή μου, αλλά’ έκανε πολύ σοφότερο. Ήταν ανήμερα λοιπόν της Αγίας Αικατερίνης πριν από πάρα πολλά χρόνια. Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι της γιαγιάς όλοι. Ήταν τόσο όμορφα. Η γιαγιά είχε ετοιμάσει τα πάντα. Γέλια, χαρές, είχα βρεθεί με τα ξαδέρφια μου και παίζαμε. Ο μεγαλύτερος ήμουν εγώ.12 χρόνων τότε. Γελούσαμε συνεχώς και τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θ’ ακολουθούσε.

Παίζοντας, κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο δωμάτιο του παππού. Κάποια στιγμή, πάνω στο παιχνίδι, σε απόσταση λίγων μέτρων, η μικρή μου ξαδέρφη που δεν ήταν παραπάνω από 8 χρόνων, πήρε το όπλο του παππού που είχε ακουμπισμένο δίπλα στο κρεβάτι. Ένα μακρύκανο αεροβόλο. Το σήκωσε με όση δύναμη είχαν τότε τα χεράκια της και με σημάδεψε. Γελούσε λέγοντας “Δημήτρη θα σε σκοτώσω”. Ενστικτωδώς, έβαλα το χέρι μου μπροστά στα μάτια μου να φυλαχτώ. Πριν προλάβουμε να την πούμε να το κατεβάσει και να μη παίζει, πάτησε την σκανδάλη.

Το όπλο ήταν γεμάτο. Το βόλι με βρήκε στο σαγόνι. Δεν ένοιωσα πόνο, ένοιωσα απλά κάτι να μ’ ακουμπάει στο σημείο εκείνο κι έπειτα ένα ρίγος. Όταν παραμέρισα το χέρι μου είδα τα πρόσωπα της ξαδέρφης μου και του ξαδέρφου μου να χλομιάζουν. Με μια κίνηση ακούμπησα την παλάμη στο σαγόνι μου και ήταν πλημμυρισμένο από αίμα.

Η μικρή άρχισε να κλαίει. “Σκότωσα τον ξάδερφό μου!” φώναζε. Προσπαθούσαμε να την καθησυχάσουμε λέγοντας της να μη φωνάζει γιατί θα μας μάλωναν αν το καταλάβαιναν. Έτρεχαν και έφερναν χαρτοπετσέτες απ’ την κουζίνα πάνω στον πανικό τους, μήπως και το καλύπταμε.

Βλέποντας την κινητικότητα οι μεγάλοι που διασκέδαζαν στο σαλόνι τελικά μας πήραν είδηση. Τα γέλια διαδέχτηκε η αγωνία και το κλίμα χάλασε. Η μικρή σοκαρισμένη έκλαιγε με λυγμούς. Τελικά το τραύμα, αν και φαινόταν επιπόλαιο και ενώ πήγα στις πρώτες βοήθειες, δεν το εντόπισαν. Ωστόσο αυτό ήταν πολύ πιο σοβαρό. Το εντόπισα δύο μέρες μετά εγώ. Το βόλι είχε σφηνωθεί στο σαγόνι μου. Στάθηκα τυχερός γιατί και το όπλο ήταν παλιό και είχε χάσει την δύναμη του, αλλά αν μ’ έβρισκε το βόλι ένα εκατοστό πιο κάτω, θα με χτυπούσε στον λαιμό με μοιραία αποτελέσματα.

Αν και πέρασαν τα χρόνια, ποτέ δεν σταμάτησα να λατρεύω τα όπλα. Εξοργίζομαι όμως όταν ακούω στις ειδήσεις για όπλα στα χέρια παιδιών με την συγκατάθεση πολλές φορές των γονιών τους. Γιατί τα όπλα είναι φονικότερα σε επιπόλαια και ανεύθυνα χέρια, σε ενήλικες που τα εμπιστεύονται σε παιδικά χέρια και σε ενήλικες που δεν ξέρουν πώς να τα φυλάνε.

Το κακό γίνεται σε μια στιγμή, τόση όσος ο χρόνος για να πατηθεί μια σκανδάλη. Σ’ αυτή την στιγμή οι ζωές αλλάζουν για πάντα. Εγώ ήμουν τυχερός και γλίτωσα με μια εγχείρηση αλλά η ξαδέρφη μου έκανε χρόνια να το ξεπεράσει. Δεν σκοτώνουν λοιπόν από μόνα τους τα όπλα, αλλά σκοτώνουν σίγουρα στα χέρια ανεύθυνων ανθρώπων.

Δημήτρης Ντούρος