20 Ιανουαρίου, 2019

Από τα τόσα στερεότυπα που ανακυκλώνονται σε συζητήσεις μέσα από δογματικά διαγγέλματα· από τις εξυπνάδες αυτές που αναπαράγονται σωρηδόν γεμίζοντας στήθη με έπαρση κι αλαζονεία·...

Μα γιατί μου φαίνεται σα να ήταν μόλις χθες! Πέρασε λέει ένας χρόνος. Ένας χρόνος, που μόλις είχε ξεκινήσει βρίσκοντάς με χαμένη, να ψάχνω κάπου...

Ξεκινήσαμε μόνοι, δειλά δειλά αραδιάζοντας τις κουβέντες μας σε ένα χαρτί ή έναν υπολογιστή για να ικανοποιηθεί η συνείδησή μας και να γαληνέψει η ψυχή...

Γκρεμίστηκε όλη η ζωή σου.Το ξέρω. Σε νιώθω. Θαρρείς πως είναι εύκολο για ενα κορμί να ξαπλώνει πια στη πλευρά που κάποτε κοιμόταν η αγάπη...

Παρασκευή απόγευμα. Πίνω τον καφέ μου μπροστά από την Καπνικαρέα,  στο Μοναστηράκι, στο γνωστό εκείνο πεζούλι που με έχει φιλοξενήσει άπειρες φορές στα ζόρια μου...

Φοβάμαι… Φοβάμαι πως μια μέρα δεν θα είσαι εκεί Θα ξυπνήσω, Θα κοιτάξω γύρω μου Και το μόνο που θα αντικρίσω Θα είναι η απουσία...

Αρθογραφώ σε ένα πι-σι (pc) που είναι έτοιμο να σπάσει… τώρα αν σπάσει γιατί γράφω γράφω και σταματημό δεν έχω ή θα το σπάσω εγώ...

Ήθελα βαθιά να σας ευχαριστήσω για κάθε φορά που με σώζατε από εκείνα που εσείς νομίζατε πως κινδυνεύω, όμως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε τους...