Σε αγάπησα κι αυτό να το θυμάσαι όπου κι αν βρίσκεσαι
Έχω την ανάγκη να μιλήσω κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Μικρές αφορμές που μου δίνονται καθημερινά και ο χρόνος που πλησιάζει πια στο σημείο μηδέν μας, κάνουν τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν πίσω σε όσα ζήσαμε και την καρδιά μου να νιώθει μια τέτοια πίεση που άλλο δεν αντέχει, σαν μια μέγγενη που συνεχώς τη σφίγγει ανελέητα.
Κι αν ήσουν τώρα εδώ, αν μπορούσα να σε είχα απέναντί μου για μία μόνο τελευταία φορά, θα ‘θελα να με ακούσεις δίχως να πεις τίποτα. Να αφήσεις τα λόγια μου να φτάσουν στην παγωμένη σου καρδιά, μήπως κι εκείνη ανέλπιστα με νιώσει. Τελειώνουμε, το ξέρω και δεν ψάχνω ακόμα τρόπους να φέρω πίσω το παρελθόν μας, μην τρομάζεις, δεν έχει κανένα νόημα άλλωστε. Θέλω μονάχα να το αφήσω μέσα μου να κοιμηθεί νηφάλιο επιτέλους, όπως κοιμούνται τα μωρά παιδιά και δεν τα καταφέρνω.
Τα έχουμε πει όλα, το γνωρίζω, σαν να σε ακούω κιόλας να το λες, όσα έπρεπε και όσα δεν θα ‘πρεπε ποτέ να ειπωθούν κι από τους δυο μας, γι’ αυτό κι έπαψα πλέον να προσπαθώ, εδώ και πολύ καιρό. Έχεις δίκιο και δεν μπορώ να σε αντικρούσω μα αυτή η ρημάδα η καρδιά είναι στιγμές που βασανίζεται ακόμα και είναι κρίμα. Ο χρόνος κυλάει κι εγώ δεν ξέρω πια ούτε πώς σκέφτεσαι, ούτε πώς νιώθεις, ούτε καν πώς ζεις. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές όμως, αν κάποιος τύχαινε να σου αναφέρει εκείνον τον άνθρωπο που μοιράστηκες τόσα χρόνια μαζί του, ποιο θα ήταν αλήθεια, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόσουν αυθόρμητα; Περνάω απ’ τη σκέψη σου ποτέ, αναρωτιέσαι άραγε κι εσύ για εμένα;
Μη σαστίζεις και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα από όσα απέμειναν να γίνουν, ούτε το θέλω, ούτε το ελπίζω μα ούτε και είναι το ζητούμενό μου αυτό, όμως που να πάρει, εμείς οι δύο περάσαμε πολλά και δύσκολα, τα θυμάσαι ήθελα να’ ξερα ποτέ; Δεν κατάφεραν οι δυσκολίες βλέπεις να μας κρατήσουν δεμένους εν τέλει κι αυτό πονάει λίγο, ακόμα και τώρα, δε θα σου κρυφτώ. Έφτιαχναν μόνο ένα χάσμα ανάμεσά μας που ολοένα και μεγάλωνε. Κι έφτασε να είναι τέτοια η απόσταση μεταξύ μας, που όσο κι αν φωνάζαμε ο ένας στον άλλον, απελπισμένοι στην έρημο που βρεθήκαμε, όαση δεν αντικρίσαμε. Δεν τα καταφέραμε κι αυτό πάντα θα είναι μια κρυφή μου πληγή.
Μην αναρωτιέσαι γιατί τώρα λοιπόν. Μπορείς να μείνεις και πάλι σιωπηλός αν αυτό θες, απαντήσεις δε γυρεύω πια ούτως ή άλλως, πρέπει όμως να βγάλω από μέσα μου και τα τελευταία ανείπωτα που κρατώ για εσένα, μήπως και λυτρωθώ. Έχω νιώσει μέχρι και σήμερα, όλα τα πιθανά συναισθήματα που υπάρχουν μαζί σου και οι συνεχόμενες εναλλαγές τους, έπαιξαν οριακά και επικίνδυνα με τις αντοχές μου. Ένα πράγμα όμως δεν θα αλλάξει ποτέ και δεν θα μπορέσει κανείς να μου το κλέψει και στο είχα πει από την αρχή αυτής της αντίστροφης μέτρησης.
Σε αγάπησα κι αυτό να το θυμάσαι όπου κι αν βρίσκεσαι.
Μόνο που πρέπει να κλειδώσω αυτή μου την αγάπη τώρα, σε μια θυρίδα και να εξαφανίσω το κλειδί, για να μπορέσω να κρατήσω μόνο τις καλές μας στιγμές και να προχωρήσω κι εγώ. Κι αν τελειώνουμε σε λίγο επίσημα κι οριστικά, θα πρέπει να θυμάσαι εκεί που επέλεξες να είσαι κι εδώ που βρίσκομαι κι εγώ, πως ακόμα κι αν φτάσαμε να γίνουμε δυο ξένοι, κάποτε υπήρξες ο άνθρωπος μου κι αν ποτέ με αναζητήσεις με τη σκέψη σου, θα με βρεις πάντα εκεί να κρύβομαι, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Σε μια μικρή γωνίτσα της καρδιάς σου.
Είμαι καλά και κάνω βήματα μπροστά κι αυτήν τη φορά τα κάνω για μένα. Όπως μου το είχες ζητήσει τότε, για τους δικούς σου λόγους, αλλά κυρίως γιατί επιβάλλεται και νιώθω όμορφα κι εγώ επιτέλους με αυτό. Σε ξέρω καλύτερα από τον καθέναν όμως κι ας μου το αμφισβήτησες κι αυτό, θέλω λοιπόν μονάχα ένα να μου υποσχεθείς ό,τι κι αν γίνει παρακάτω, για να ησυχάσουν και οι τελευταίες φωνές μέσα μου. Να σε προσέχεις θέλω, γιατί όσο ξένοι κι αν μοιάζουμε οι δυο μας τώρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, υπήρξαμε στο παρελθόν ο ένας για τον άλλον αναπόσπαστο κομμάτι και γιατί η καρδιά αυτή, τ’ ομολογώ, άλλα χτυπήματα από εσένα δεν θα αντέξει.
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
