Στο απέναντι τραπέζι είναι ένας τύπος που με χαζεύει. Πίνει μια γουλιά από τον καφέ του, λέει και καμιά κουβέντα με τον διπλανό του και τσουπ σηκώνει ξανά το βλέμμα του σε μένα. Τολμώ να πω, πως έχω πολύ καιρό να κοκκινίσω. Έχω ξεχάσει πως είναι να σε φλερτάρει κανείς. Έμαθα πίσω από το ψυχρό γυαλί να μετράω τα likes και τις καρδούλες. Να ανοίγω συζητήσεις μέσα στα μηνύματα. Να μιλάω με βιντεοκλήση όποτε τύχει. Να μου σχολιάζουν και να απαντώ δίχως κανένα σκίρτημα στην καρδιά.
Εδώ, τώρα είναι διαφορετικό. Νιώθω περίεργα. Πολύ πιο όμορφα. Μακάρι να τολμήσει να με πλησιάσει. Έχω χρόνια να το ζήσω αυτό. Μου χαμογελάει, σκάω κι εγώ ένα πλατύ χαμόγελο. Και όπως το ήθελα, γίνεται. Σηκώνεται και αρχίζει να με πλησιάζει. Σκουντάω τη φίλη μου να με ενθαρρύνει. Ένας κόμπος στο στομάχι μου χορεύει ενώ τα πόδια μου τρέμουν.
-Ενοχλώ;
Όχιιιιιιι, ήθελα να του φωνάξω, κρατήθηκα όμως.
-Καθόλου, ψέλλισα. Έχασα και τη φωνή μου. Έχει καιρό να με φλερτάρει άντρας live. Και μου αρέσει πολύ!
Και το πιο διαφορετικό, μου ζήτησε το κινητό μου. Ούτε το facebook, ούτε το Instagram μου. Το τηλέφωνο μου μόνο, με την υπόσχεση πως θα μου τηλεφωνήσει σύντομα και μας αποχαιρέτησε.
Φεύγοντας με τη φίλη μου αργότερα, δεν πρόλαβα να φτάσω σπίτι και είχα κλήση από άγνωστο αριθμό. Χαμογέλασα και το σήκωσα. Ήξερα πως είναι εκείνος. Η συνέχεια εύχομαι να είναι όμορφη και ενδιαφέρουσα. Θα δείξει.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
