Ελίνα Δερμιτζόγλου

Δυο σπίρτα, πεταμένα, σ’ ένα δάσος, που ξεχάσανε να σβήσουν. “Αύριο θα ‘ρθω”, μου είπες, σιωπηλά. Μπερδεύτηκαν οι νύχτες.   Δυο τρένα, χαλασμένα, αναμένουν επιβάτες...

  Πόσο μεγάλη φαντάζει από μακριά  εκείνη η μικρή πολιτεία,  χτισμένη από πέτρες, με τις μεγάλες ανηφόρες  που τις μετέτρεπαν σε κατηφόρες  τα αθώα παιδικά...

Τι θα ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό,  αν δεν είχε χαράξει η αυγή σε χειμωνιάτικες μέρες; Μια ηλιόλουστη μέρα,  αν δεν είχε περιπλανηθεί τη νύχτα; Πώς...

  Κάποτε έφτιαξα ένα ξύλινο καράβι. Να ταξιδεύει σε θάλασσες ανοιχτές. Εκεί που η ατέλειωτη θέα του ορίζοντα σου γεννά την περιέργεια να γνωρίσεις το...

Φύγε… Τόλμα… Δραπέτευσε…   Δραπέτευσε, από τα σκοτεινά σοκάκια που τριγυρίζεις και στο μόνο δρόμο που σε οδηγούν, ειναι άλλα σοκάκια, σκοτεινά.   Τόλμα, να...

Άκουσα πως οι ομορφότερες νότες Γράφονται πάνω σε ξεθωριασμένες γραμμές πενταγράμμου, σελίδων χιλιοτσαλακωμένων.   Οι πιο όμορφες νότες βρίσκουνε πάντοτε τροπο να ξεπηδήσουν απ´ τις...

Η πρωτη ακτινα του ήλιου εισεβαλλε και πάλι, βιαια, στο σκοτεινό δωμάτιο. Ξημέρωσε, ξανά. Mια θλίψη σε πλημμυριζει. Η ιδια καθημερινη θλίψη, του βιαιου πρωινού,...

Πόσες φορές δεν είδες το χρόνο  σαν εχθρό σου και τον μισησες που δε σου αποκάλυψε τα σχέδια του; Δεν ανοιγουν ετσι τα χαρτιά. Μούσκεψαν...

Θέλεις να παίξουμε; Ένα παιχνίδι φαντασίας. Από εκείνα που μαντεύεις το σκοπό τους. Που δε στηρίζονται σε νόμους και κανόνες. Από εκείνα που δεν καταλήγουνε...

Έμαθα, πως ένα δυνατό άγγιγμα,  γεννά συναισθήματα, πρωτόγνωρα, που πρέπει ν’ αποκωδικοποιησεις σε λέξεις, απαγορευμενες. Πως ένα κορμί, όταν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού,  έτοιμο...

Τι κι αν σε κούρασε η βουβή της μελωδία; Αυτή που παίζει κάθε βράδυ, ακολουθώντας τον ίδιο μονότονο ρυθμό, αδιαφορώντας πια, για τα δικά σου...

Να πάψει πια να ειναι μια αβουλη δαχτυλοκουκλα καρφωμένη  κι εγκλωβισμένη επάνω σ’ ένα δάχτυλο νοχελικο, ενός αδιάφορου χεριού  να την κουνησει. Να πάψει πια...

Μια κουραστική μέρα φτάνει στο τέλος της, ξαπλώνεις να χαλαρώσεις… Τότε φεύγει η ένταση… Ηρεμεί το μυαλό! Γυρίζει σε στιγμές που σε στιγμάτισαν… Οι σκέψεις...

  Κι έπειτα το ξημέρωμα δεν έφερε τη μέρα. Πάλι η νύχτα σε ξυπνάει βαρβαρα και σε τρομάζει. Τραντάζει με τα δυο της χέρια το...

Θα διώξω μακριά το ψεύτικο φεγγάρι που ζωγράφισες, με χρώμα φωτεινό, για να φωτίζει τις ψευδαισθήσεις μου. Αποψε λεω να ανατρέψω τη βραδιά. Να σβήνω...

  Και ξεκινάς ξανά, πεζός, ξυπόλυτος. Ακολουθώντας μονοπάτια βυθισμένα στο χώμα. Χωρίς να βλέπεις πόσο μουσκεμένα είναι από το δάκρυ. Ξέρω καλά Ποτέ δεν πρόσεξες...

Σήμερα γράφω, για μια ανάμνηση που πέταξε, επιτέλους μακριά. Σαν ένα αποδημητικό πουλί που αποφάσισε μια μέρα πως κάποιος από τους προορισμούς του, δεν έχει...

Ήρθες, σαν όνειρο κι εσύ, μες στο σκοτάδι. Δεν πρόσεξα ποσο γαμψα ήταν τα νύχια σου.  Ποσο ψεύτικο το χαμόγελο σου. Απλώσες το χέρι και...

Λοιπόν, ας τραγουδήσουμε κι απόψε. Ας πούμε ένα τραγούδι που δε θα είναι γραμμένο με λέξεις και γράμματα. Μονάχα με σημεία στίξης. Γιατί, ξέρεις, και...

Έλα μαζί μου σε αυτό το ταξίδι κι ας είναι σε πελάγη ανοιχτά που παν’ να χάσουν το γαλάζιο. Έλα μαζί μου. Γι’ άλλη μια...