Μικρές ιστορίες

Μια φωνή μεταλλική ενημέρωσε τους επιβάτες πως βρίσκονται στη στάση Astoria–Ditmars Blvd κι αμέσως οι πόρτες του μετρό άνοιξαν σαν στόματα σαρκοφάγων μηχανημάτων που συναντάς...

Ήταν ακόμη πρωί, τόσο νωρίς, που η υγρασία είχε απλωθεί σαν αραχνοΰφαντο σεντόνι πάνω στο λιθόστρωτο σοκάκι, αναγκάζοντας τους λιγοστούς περαστικούς να βαδίζουν αργά, κάπως...

Έκρυψα ένα χάρτινο κουτί κάτω από το κρεβάτι μου. Είναι παλιό, απο κάτι ξεχασμένα μποτάκια της μαμάς νούμερο 38, λιωμένο σε δύο γωνίες γιατί κάποτε...

Συμβαίνουν κι αυτά, ίσως να ήταν όνειρο, ίσως πάλι και όχι. Πάντως το μοιράζομαι μαζί σας και νομίζω πως θα χαμογελάσετε με αυτήν τη μικρή...

Η Ιφιγένεια ακούμπησε την τσάντα της πλάι στη φθαρμένη πολυθρόνα της μαμάς Κατερίνας. Ήταν η αγαπημένη της: λευκή, παράταιρη με τη βαριά διακόσμηση του υπόλοιπου...

Μερικές φορές θέλει η σκέψη μου μια απόδραση από τη γείωση της καθημερινότητας. Θέλει να στοχαστεί και αναζητά «κάτι» να ενσωματώσει το λόγο, η το...

Αυτό το βραδάκι τα πλάσματα του δάσους συζητούν για τα θέματα που απασχολούν εκείνα, αλλά και τους ανθρώπους. Όλες οι συναντήσεις γίνονται κάτω από τον...

Μια φορά κι έναν πολύ βροχερό καιρό ήταν η Δευτέρα. Η συγκεκριμένη Δευτέρα δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Είχε και όνομα και ιδιότητα. Τη...

Κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, κατοικούσε στο μεγάλο δάσος μια νεράιδα σοφή, που το όνομά της ήταν Διώνη. Είχε πολλή καλοσύνη, γνώση και σοφία από...

Ήρθε ακριβώς στην ώρα του. Επικοινωνούσαμε συχνά διαδικτυακά, μα πρώτη φορά τον έβλεπα. Δική του ήταν και η πρωτοβουλία της δια ζώσης γνωριμίας μας! Εντυπωσιακό...

Σήμερα, 27 Απριλίου 1941, τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Αθήνα. Ο αέρας που αναπνέω καταδυναστεύτηκε από ξένη κυριαρχία. Η εθνική μας ελευθερία οδεύει προς το...

Η μέρα ήταν βροχερή. Τα νεύρα μου στο κόκκινο. Το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να πιώ έναν ελληνικό καφέ, μερακλίδικο, όπως ακριβώς τον φτιάχνει...

Εκείνη την ημέρα στο μετρό, εκείνος ο άντρας με τα ολόλευκα μακριά μαλλιά σαν μπαμπάκι και το ωχρό πρόσωπο είχε απλώσει το κοκαλιάρικο χέρι του...

Η Νύχτα αποφάσισε να φύγει, να με αφήσει στις πρωινές αποχρώσεις της αυγής, παρέα με τις σκέψεις μου, με αυτά που έχω στην ψυχή μου....

Κάθισα στο ίδιο παγκάκι μαζί του. Το μοναδικό που είχε χώρο διαθέσιμο να σταθώ για λίγο, στην άλλη άκρη βέβαια, έτσι, για τις αποστάσεις, όπως...

Επιτέλους διακοπές! Σε ένα παραδεισένιο μέρος μακριά από την Αθήνα. Δηλαδή μακριά από το σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες είχα τάσεις...

Είχαν πάντα τόσο πολλά να πουν… Γιατί σταμάτησαν οι άντρες να φέρνουν λουλούδια, ή μήπως πρώτα σταμάτησαν οι γυναίκες να φοράνε σέξυ εσώρουχα; Είναι λίγο...

Μια φορά – δεν θυμάμαι να υπήρξε δεύτερη φορά – και έναν καιρό… άκου: «έναν καιρό;». Υπήρχε δηλαδή καμιά περίπτωση οι καιροί να είναι ταυτόχρονα...

Αποζητούσε την ανέμελη ελευθερία του… την περασμένη του νιότη αναπολούσε…! Πολύ σύντομα, άχρωμα ένιωσε και πάλι τα φιλιά που τον πολιορκούσαν, τα χείλη του παρέμειναν...

Ήθελαν να σπάσουν πλάκα. Να γελάσουν. Με ποιον; Μ’ εμένα. Τον πιο εύθραυστο του σχολείου. Τον πιο ευαίσθητο. Τον πιο αδύναμο. Τόσο άντρες ήταν. Και...

Παρασκευή. Ημέρα λαϊκής στη γειτονιά. Πηγαίνω για τα ψώνια της εβδομάδας. Χαζεύω τους πάγκους. Παρατηρώ τα προϊόντα. Ερευνώ τις τιμές. Επιλέγω πότε από γνώριμους και...

… το κόκκινο κρασί κυλούσε και έβρεχε το βελούδο που έντυνε τη λευκή της σάρκα… Καθώς πλησίαζαν, ο ένας ρουφούσε, εξ’ αποστάσεως ελάχιστων εκατοστών, τις...

Τον προίκισε η ζωή με τις χάρες όλες! Και νέος ήταν, και ωραίος και γοητευτικός! Του κληροδότησε όμως ένα ελάττωμα, τον προίκισε με περισσότερο συναίσθημα,...

Βρίσκομαι μόνη στο σπίτι μαζί με τα σκυλιά μου. Χαζεύω από το μπαλκόνι μου τη βροχή. Ο Όλιβερ κάθεται ήσυχος δίπλα μου ενώ η Λιλή...

“Θα πάρει… Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πάρει!” Η ίδια σκέψη κάθε μέρα. Η ίδια ψυχοφθόρα προσμονή. Το ίδιο βλέμμα, φορτωμένο κενό και αγωνία, κάθε...