Δεν έχω πολλά να γράψω μιας και έκλεισα την πόρτα της καρδιάς μου. Πέρασαν χρόνια που έπαψα να αγαπώ. Ήταν τόσο δυνατή η αγάπη που είχα νιώσει κάποτε, που είναι αδύνατο να ξαναζήσω μία ισάξια μ’ εκείνη. Οπότε θα με βρει το 2023 ξανά αγκαλιά με τη μοναξιά μου, που […]
Yearly Archives: 2022
274 posts
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πολλοί ασχολούμαστε με απολογισμούς, ισολογισμούς, οριστικοποιούμε τον προϋπολογισμό μας για την επόμενη χρονιά και πολλά άλλα, εξίσου ενδιαφέροντα! Κάποιοι μένουν μόνο στους αριθμούς που κατακλύζουν τις οθόνες και τις ντάνες από εκτυπωμένα χαρτιά, γιατί αυτό τους βολεύει! Κάποιοι, γιατί έτσι θέλουμε και μπορούμε, το επεκτείνουμε […]
Δεν ξέρω τι μετάνιωνες… Χαθήκαμε… το ξέρω, δε σ’ αρέσει. Ο κόσμος είναι τεράστιος και οι κανόνες ακόμα εκεί. Σ’ το έλεγα πάντα μα ακόμα φαντάζεσαι πως θα έρθω σαν ένας άλλος πρίγκηπας να σε αναζητήσω. Το ξεχνάς και αδιαφορείς για τη λογική που πολύ μ’ αρέσει να ακούω. Ίσως […]
Πρόσεχε τα όνειρά σου. Αγάπα τα. Φρόντιζέ τα. Να τα ταΐζεις κάθε μέρα με ελπίδα. Να τα ξεδιψάς με προσπάθεια. Να τα γλυκομιλάς, σα μικρά παιδιά που χρειάζονται ζεστασιά και χαμόγελο, για να φωτίσουν κι αυτά μια μέρα τον κόσμο. Να ανοίγεις μια ομπρέλα για να τα προστατεύεις από τα […]
Θα γεύομαι τα κρίματα των ξένων στο κορμί σου. Θα επιμένω, όμως, μαζί σου για άλλη μια νύχτα. Θα προσπαθώ να αδιαφορώ για ό,τι έχεις κάνει, δε με πειράζει, καθόλου δε με νοιάζει. Γιατί θα προσπαθώ να τα ξεχάσω, δε θέλω να σε χάσω, άλλη μια μέρα. Μου […]
Ένα είδος ψυχολογικής κακοποίησης, ένα είδος πάλης, ένα σπάσιμο νεύρων, ένα παιχνίδι δύναμης. Αν μιλήσεις μπαίνεις τιμωρία. Αν εκφραστείς μπαίνεις τιμωρία. Αν αντιδράσεις μπαίνεις τιμωρία ΣΣΣΣουυτ! Απαγορεύεται να μιλάς! Απαγορεύονται οι αντιδραστικές λέξεις! Απαγορεύεται κάθε είδους διεκδίκηση γιατί έρχεται τιμωρία! Τολμάς να έχεις δίκαιο; Τιμωρία. Τολμάς να έχεις το θάρρος […]
Ο μοναδικός δρόμος που αξίζει να διανύσεις είναι ο δρόμος που οδηγεί στην γνωριμία με τον εαυτό μας. Είναι δύσκολος και δύσβατος αλλά αξίζει η διαδρομή. Το εισιτήριο είναι χωρίς επιστροφή. Ταξιδεύουμε με μοναδικό συνεπιβάτη τις εμπειρίες μας και αποσκευές την ελπίδα και τα όνειρα για έναν καλύτερο προορισμό. Ο […]
Έχεις τρομάξει ποτέ από τον ίδιο σου τον εαυτό; Από το πόσο έξω έχει πέσει, πόσο λάθος εκτίμηση έκανε, πόσο άσκεφτα και α-νόητα έπεσε σε παγίδα που κανένας δεν του έστησε; Έχεις πονέσει ποτέ από μαχαίρι που ο ίδιος σήκωσες και σημάδεψες τα σωθικά σου, δίχως να το ξέρεις, δίχως […]
Έφυγες. Χωρίς μια λέξη. Εξαφανίστηκες. Σαν φάντασμα. Χάθηκες. Αναπάντεχα. Σε μια πλάνη ορατών και αοράτων αισθήσεων. Τουλάχιστον μια απάντηση είχα δικαίωμα να την έχω. Να μην ψάχνω στα τυφλά, μάταιες ερμηνείες. “Ζωή μου”, “αγάπη μου”, “έρωτά μου”, “άγγελε μου”, “φως μου”, τόσες και τόσες λέξεις που δεν […]
Δοκίμασα φέτος στο στολισμένο δέντρο μου να κρεμάσω μόνο θετική ενέργεια. Να γεμίσω το σπίτι μου με ανθρώπους που φωλιάζουν μέσα στην καρδιά μου και που η αγάπη μου τους δυναμώνει. Που είναι δίπλα μου για να γεμίζουν την ψυχή μου. Που φωτίζουν τις μέρες μου. Που δεν ξεχνούν να […]
Δε θυμάμαι πώς με λένε. Νομίζω “αποτύπωμα”. Σαν αυτό το αφηρημένο γκρι που αφήνουν οι σκιές στην άμμο. Σαν αυτό το περίεργο κίτρινο χρώμα που ροκανίζει ο άνεμος. Σαν αυτή την βασανισμένη αγκαλιά που ξεκουμπώνει απότομα. Σαν αυτό το αγαπημένο κόκκινο φόρεμα της μάνας μου που δεν ξαναφόρεσε ποτέ. Έχω […]
Κοίτα πίσω απ’ τα σύννεφα Υστερα μου λες πως καταλαβαίνεις τη ζωή… Πώς να σε πιστέψω; Αφού δεν αντικρύζεις την ψυχή σου και αδυνατείς να δεις τι και πώς, πού και γιατί. Ακόμα και το μεγαλύτερό σου δάχτυλο δεν είναι αρκετά μεγάλο για να σε καλύψει. Αν δεν αφήσεις τα […]
Τι περίμενα από σένα, αναρωτιέμαι… Ήθελα να σ’ έχω αιώνια δικιά μου; Ήθελα να σ’ έχω μέχρι να σε βαρεθώ; Πφ, δε φταις εσύ αν ισχύει το δεύτερο. Έτσι είμαι εγώ, βαριέμαι εύκολα τα σίγουρα. Είμαι ένας άντρας που δε χαλά χατήρι στον εαυτό του. Όλα δικά μου τα θέλω. […]
Μη γεμίζεις τη ματιά σου με αυτά τα ανάμεικτα άτομα που σκέφτονταν πάντα την πάρτη τους. Τη βόλεψή τους. Τη βολή τους. Την άνεσή τους. Ν’ αφήνεις χώρο στην καρδιά σου ατόφιο, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που γίνονται το δεύτερο δέρμα σου όταν εσύ πονάς, όταν κρυώνεις, λυγίζεις, ματώνεις. Μεσολαβεί […]
Σκέφτομαι ότι εάν θυμώσω, μόνο εγώ θα στεναχωρηθώ στο τέλος. Είμαι μειονότητα μπροστά σε όλα αυτά τα αρπακτικά που βάλθηκαν να μας καταπιούν. Αναρωτιέμαι, τα όνειρα των ανθρώπων πού κρύφτηκαν έτσι ξαφνικά; Τα τρόμαξε η εξουσία, ή μήπως σταμάτησαν να προσπαθούν και άφησαν να τους κλέψουν το όνειρο; Μήπως παραδόθηκαν […]
Είναι ένα κλικ. Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως όλα όσα ήξερες δεν ισχύουν. Η στιγμή που, ενώ νόμιζες πως έχτιζες, όλα ήταν ετοιμόρροπα. Και να που έπεσαν. Και να που σκόρπισαν. Σαν τραπουλόχαρτα απλώθηκαν δεξιά κι αριστερά σου. Τέλος παιχνιδιού. Δάκρυα, φωνές, σιωπηρές κραυγές. Ποιος ο λόγος; Ποια η ουσία; […]
Για όλα όσα συγκαλύφθηκαν τότε. Υπήρξαν εκείνοι οι εντεταλμένοι αστυνομικοί που μεταμφιέστηκαν σε γιατρούς φορώντας το λευκό της ελπίδας και μπήκαν μετά την εισβολή του ερπυστριοφόρου στο Πολυτεχνείο και βλέποντας απλά τον χαμό που επικρατούσε από αίμα, πόνο, φόβο, πανικό, αγωνία αλλά αναλλοίωτη και ακμαία τη σθεναρή αντίσταση των νέων […]
Πόση θλίψη προκαλεί η συναναστροφή με τον άνθρωπο που πασκίζει να συντρίψει την προσωπικότητά μας. Εκείνον που διαθέτει αυτόν τον μοναδικό μηχανισμό δράσης και χωρίς ενδοιασμούς καταφέρνει να λεκιάσει την ανυποψίαστη ψυχή. Ξέρει να κρύβεται επιδέξια γι’ αυτό ούτε στο πρόσωπο ούτε και στο βλέμμα του θα μπορέσεις να διακρίνεις […]
Υπεκφεύγω. Φυγοπονώ. Επιδερμώ. Γυρίζω περιμετρικά έξω από τις παγίδες. “Έχω το νου μου”, λέω συνεχώς. Πώς έγιναν τότε, τέτοιες ανοιχτές πληγές; Είναι οι νύχτες βαθιές ή οι πράξεις των άλλων σκοτεινές; Ζωή Παπατζίκου HURT ~ PAROV STELAR – YouTube Ζωή ΠαπατζίκουΣε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου […]
Σκέφτηκα να βγω στο μπαλκόνι, να πιω έναν καφέ, μα μου φάνηκε στενός ο χώρος και δίστασα. Πώς να απλώσω τη χαρά που ένιωθα, σε ένα χώρο που τον περιορίζουν κάγκελα; Γιατί ήταν μεγάλη η ευφορία που αισθανόμουν, που τα σίδερα δεν έπρεπε να βρίσκονται στο τοπίο. Μόνο τα λουλούδια, […]
Εαρινή μου κάθαρση, φιλί στο μάγουλο και μάγουλο στο στήθος. Θερμοκρασία δωματίου πιάνω, τα χείλη σου δε φτάνω. Για λίγο ήρθες να με δεις, κρυφά φιλιά να δώσεις. Το θύμα σου να κάνεις να ενδώσει. Κοντά σε νιώθω, απόσταση ερωτική ταιριάζει σε μεταμεσονύχτια φυγή. Φοβάσαι […]
Γύρνα με πίσω στα παλιά. Να χαρείς, πιάσε με απ’ το χέρι και πήγαινέ με εκεί που χτύπησαν οι καρδιές μας για πρώτη φορά. Εκεί που συναντήθηκαν οι ματιές μας. Εκεί που τα χείλη μας αγαπήθηκαν. Έλα, μην αργείς. Κλαίω απόψε για όλα αυτά τα χρόνια που ζούμε χώρια. Για […]
Στιγμές που αντήχησαν στο χρόνο, μέσα από ένα κοίταγμα, μια κίνηση! Κι εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, εκεί ενώθηκαν οι άνθρωποι. Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, εκεί ενώθηκαν οι άνθρωποι. Με μιας λάμψης βλέμμα, με νου να μάχεται στο “όχι” και στο “πρέπει”. Ποιος λυγίζει την καρδιά που πάλλεται, μέσα […]
Εκείνος. Κάθεται στην αίθουσα αναμονής. Έχει τα μάτια κλειστά. Το αριστερό του χέρι ακουμπάει στη δεξιά μεριά του στήθους του. Από τους μορφασμούς του προσώπου του μπορεί κανείς να καταλάβει πως υποφέρει. Θα είναι τριάντα χρόνων, ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Εκείνη. Ίσως λίγο μικρότερη, κάθεται στο πλευρό του. Έχει πλούσια […]