Κατερίνα Πανταλέων

Ναι. Το ξέρω!   Το λαβωμένο πουλί το χτυπάς πιο εύκολα.   Όπως το ραγισμένο τζάμι, εύκολα κι αυτό το σπας σε μύρια κομμάτια…  ...

Ένα δάκρυ, σου λένε,  αποτελείται από αλάτι και νερό.   Επιστημονικές ανακριβείς πεζότητες…    Άκου να σου πω εγώ  τι μπορεί να κρύβει μέσα του...

Φεύγουν αδιάκοπα τα τρένα στους σταθμούς…    Καθεμιά των τροχών στροφή κι ένα ακόμα αντίο που ολοένα εξασθενεί,  ώσπου ακούγεται σαν ύστατη από φάντασμα ικεσία...

Το να αγαπάς είναι κάτι τόσο φυσιολογικό, όπως το να ανασαίνεις. Δεν είναι ντροπή, ώστε να προσπαθείς να το κρύψεις, να το κουκουλώσεις.  Γίνεται να...

Είναι κάτι νύχτες σαν κι απόψε, που μυρίζουν νοσταλγία…  Νύχτες παράξενες. Σαν να ‘ναι φτιαγμένες από αλλιώτικα υλικά. Και το χρώμα τους, ένα αλλόκοτο, απόκοσμο...

Έρχονται πάλι! Τα Χριστούγεννα ντε! Ξεκίνησαν οι άνθρωποι δειλά δειλά να στολίζουν. Σπίτια, μαγαζιά, δρόμους. Γνώριμες μελωδίες θα αρχίσουν όπου να ‘ναι να χαϊδεύουν τρυφερά...

Τις αυταπάτες μου στριμώχνω στοργικά,  μέσα σε μια βαλίτσα μου απ’ τον καιρό φθαρμένη.   Και σαλπάρω στ’ ανοιχτά…  Σε πελάγη άγνωρα,  σ’ ωκεανούς που...

Τώρα ο χρόνος μετρά ένα καλοκαίρι λιγότερο…   Κι ένα φθινόπωρο που πενθεί, ντυμένο τη θλίψη του ως τις ρίζες των πεύκων,  μοιρολογώντας τα φύλλα...

Κι όταν δεν έχεις πια τι άλλο να πεις, σιωπάς άτσαλα…    Τόσο άτσαλα, που η σιωπή σου κραυγάζει το κενό και το φόβο που...

Κι εγώ σε αγαπάω… Πάντα θα στο λέω. Κι ας ξέρω πως το ξέρεις. Κι ας ακούγεται επανάληψη φτηνή. Θα στο λέω… Έστω κι αν...

Από παιδί ένοιωθα πως οι μέρες είχαν χρώμα, κάποιο συγκεκριμένο χρώμα η καθεμιά. Η Δευτέρα ήταν γαλάζια. Η Τρίτη κίτρινη. Η Τετάρτη πράσινη. Η Πέμπτη...

Όποιος φοβάται την αγάπη,  δεν πρόκειται ποτέ ν’ αγαπηθεί. Όποιος δε δώσει δε θα πάρει,  η ερημιά θα ‘ναι κατάρα του κι ευχή.   Κι...

Το ξέρω πως είναι ουτοπικό να σ’ αγαπώ. Μα σ’ αγαπώ.   Δεν αγκαλιάζεις τη ζωή μου, ίσως τελικά δεν την αγκάλιασες ποτέ.  Δε μου’...

Απόψε το πήρα απόφαση. Θα πλύνω καλά  τα σκονισμένα όνειρα μου,  που τόσα χρόνια παραπονεμένα περιμένουν. Κι ύστερα  θα τα απλώσω να στεγνώσουν,  θυσία στον...

Θα έρθεις..   Δεν ξέρω αν τότε θα ανθίζουνε λιβάδια  κι αν κήποι θα σκορπούν μοσχοβολιές..    ή αν φύλλα κίτρινα, κόκκινα και καφετιά  θα...

Υπάρχει μια λέξη  που ‘χει το χρώμα της νύχτας… Μιας νύχτας όμως αφέγγαρης και άναστρης. Και τι να ‘ναι άραγε μια νύχτα δίχως φεγγάρι και...

  Να κάνουμε λίγα Μαθηματικά σήμερα;  Τι λέτε;   Ας μετρήσουμε, λοιπόν, πρώτα τους ανθρώπους που λεν ότι μας αγαπάνε. Στη συνέχεια ας μετρήσουμε τους...

  Πριν λίγες μέρες ανοίξανε τα σχολεία. Πλημμύρισαν οι δρόμοι με μικρά και μεγάλα παιδιά, φορτωμένα τις βαριές τσάντες τους, να πηγαίνουν και να έρχονται...

Φθινοπώριασε. Αγαπώ το Φθινόπωρο. Τα κίτρινα φύλλα, τα κόκκινα, τα καφέ, τα πορτοκαλί.  Αφήνουν το τελευταίο τους χτυποκάρδι στα ξερόκλαδα των δέντρων, αγκιστρώνονται σε μια...

Κι αν σου ξαναχτυπήσει την πόρτα,  μην του ανοίξεις. Κι όσες φορές κι αν σου χτυπήσει την πόρτα,  μην του ανοίξεις ποτέ.   Ο αγέρας...

Έρχεται κάποια στιγμή που πραγματικά και επιτέλους συνειδητοποιείς πως δε γίνεται να υπάρχει χώρος στην ψυχή σου και χρόνος στη ζωή σου για όλους.  ...

Άλλη μια Ανατολή ξημέρωσε…   Και κοίτα πόσο φως, κοίτα πόσο χρώμα χρυσαφί ασύστολα σκορπά!   Μα τα μάτια μου αρνούνται… Αρνούνται να προδώσουν την...

Εγώ δε μαδάω μαργαρίτες για να μάθω αν μ’ αγαπάς, τι μου φταίξανε άλλωστε; Λέξεις αφουγκράζομαι και πράξεις μετρώ!    Εσύ, λοιπόν, δίνεις το τέμπο στο...

Πόσο μόνοι είμαστε αλήθεια.. Και πόσα τερτίπια σκαρφιζόμαστε για να μας ξεγελάμε.   Δε με ξέρεις. Δε με κατάλαβες ποτέ. Και ποτέ δε θα με...