Ήσουν άνοιξη, έγινες φθινόπωρο. Με των φύλλων τα καφετιά, του ουρανού τα γκρίζα. Ο αέρας, διέλυσε την εικόνα της μορφής σου, βίαια και άκομψα. Όλα πια, ένα μακρινό παρελθόν. Οι επιθυμίες μου, καταγής. Ένα, με το νωπό χώμα. Σαν τα φύλλα του γερασμένου δέντρου. Σαν να μη σήμαιναν τίποτα, εκείνες. […]
Ποιήμα
65 posts
Ίσως κάπου να υπάρχει ένας τόπος γαλήνιος… Να γεννιέσαι και να πεθαίνεις χαρούμενος. Να μην αγριεύει ο καιρός. Να μη θυμώνει η φύση. Οι νύχτες να ‘χουν πάντα ένα ζεστό φως. Και μύρια χρώματα γλυκά να έχουνε οι μέρες. Και οι άνθρωποι… Αχ οι άνθρωποι.. Τι […]
Διαβάζοντας τα ποιήματά μου με συγκλόνισε η συνειδητοποίησή μου… Ούτε ένα δεν γράφτηκε για μένα. Ούτε ένα δεν απευθυνόταν σε ξένους. Όλα για σένα γράφτηκαν. Όλα για σένα διατυπώθηκαν. Συγκλονίστηκα όταν κατάλαβα πως οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα άλλο από την ιδέα σου στο νου μου από την μορφή […]
Διψασμένα όνειρα. Κάποια ατέρμονη νύχτα λαχταρά τις παραισθήσεις. Κι απ’ όλες τις λέξεις της σιωπής, μονάχα η ανάκληση σκορπά το άρωμά της. Πετάξαμε τα όνειρα στου νόστου το βωμό. Τρόμαξε η μοναξιά τη σκέψη. Κι οι αναμνήσεις, σα στιχάκια ενός θρήνου, τραγουδούν για τους θνητούς, τραγούδια αθανασίας. Ένας θίασος ο […]
Σαστισμένα μονοπάτια μιας υποδουλωμένης φαντασίας στα στενά της λογικής. Ασυνήθιστα βράδια. Κάποια ανυπότακτη νύχτα σεργιανά στις αναμνήσεις. Μα απ’ όλες τις λέξεις της σιωπής, μονάχα οι ψίθυροι της λογικής, Συγκρατούν το άρωμά τους. Σαστισμένα γράμματα. Μπέρδεψαν τις λέξεις κι οι στίχοι αναζητούν ξεχασμένα νοήματα σε ανύπαρκτα παραμύθια μυθικών ηρώων. Σαστισμένοι […]
Σαν αερικό η παρουσία σου κι η σκέψη σου, ένα δίκοπο μαχαίρι. Μια σπίθα, από του παρελθόντος τη φωτιά. Σε κοιτάζω στου ανυπόστατου σύμπαντος τη θέα. Σα σε βροχής ψιχάλες, χτυπούν στο παραθύρι σου τα δάκρυά μου. Μα οι σκουριασμένες αναμνήσεις σου, θαμπώνουν τις σταγόνες. Σε κοιτάζω στου ανυπόστατου σύμπαντος […]
Τώρα ο χρόνος μετρά ένα καλοκαίρι λιγότερο… Κι ένα φθινόπωρο που πενθεί, ντυμένο τη θλίψη του ως τις ρίζες των πεύκων, μοιρολογώντας τα φύλλα του που άσκοπα ξεραίνονται και πέφτουν. Σε ποιά γη να γίνουν τώρα ζωγραφιά; Σε ποιού αγέρα το χάδι να θροΐσουν; Τώρα ο ουρανός […]
Τι να σου πω κι εγώ για τους ερωτευμένους; Ντύνονται του πάθους τα χρώματα και τραβολογιούνται πάνω σε σκηνές να παίξουν την αγάπη. Άλλοι ανταλλάσσουν μεταξύ τους διάσημους ποιητάδων στίχους. Άλλοι υποδύονται ρόλους που είχαν κάποτε θαυμάσει πάνω στο τεράστιο πανί και άλλοι ψιθυρίζουν κοιτώντας το φεγγάρι κάτι ροζ απαλές […]
Σαστισμένοι αναβάτες τρομαγμένων ονείρων μιας ζηλόφθονης γυναίκας, κοιτούν, με θαυμασμό το άνισο παιχνίδι ανάμεσα στους ξεγελασμένους ιππότες και στη μοίρα. Κατοικούν σε ανύπαρκτα κάστρα ανείπωτων παραμυθιών. Και ακροβατούν με τις μύτες των ποδιών τους στο τεντωμένο σχοινί Μιας αβέβαιης τύχης. Ονειροπόλοι αναβάτες Ποια ζηλόφθονη γυναίκα Απόψε, θα σας ξυπνήσει; Ποια […]
Ανεμοδαρμένα κύματα. Λικνιζονται σε χορούς από χώρες άγνωστες. Και εγώ, κάθομαι και κοιτώ. Κοιτώ εκείνη. Το μαύρο μου παλτό ξεπλένει από τις τσέπες μου. Όλα εκείνα που πέρασα κείνες τις νύχτες. Τις νύχτες στο φάρο.. Αζέσταγες νύχτες γεμάτες φουρτούνες. Νύχτες που οι θεοί πεθαίνουν. Που εκείνος άγγιζε την γαλάζια της […]
Γρήγορα. Η ζωή τρέχει. Περνάει γρήγορα. Δεν περιμένει. Δε σε περιμένει. Γι’ αυτό γρήγορα. Κάνε τα όλα γρήγορα. Τώρα. Όχι αύριο. Σήμερα. Γέλα. Αγάπα. Νιώσε. Άγγιξε. Αγκάλιασε. Κλάψε. Φώναξε. Μοιράσου. Εκφράσου. Απεγκλωβίσου. Ρίσκαρε. Τόλμησε. Ζήσε. Γρήγορα. Ο,τι έχεις να κάνεις, καν’το γρήγορα. Ίσως η κλωστή αύριο να έχει κοπεί. Τα […]
Χτίζω ουρανούς με εκείνα τα βλέμματα που με συντροφεύουν τις νύχτες. Τα δικά σου. Εσύ κοιμάσαι κι εγώ χαϊδεύω τα μαλλιά σου. Σχηματίζω τον έρωτα στο πρόσωπό σου για να γεννιέται μέσα μου η έκσταση σε ένα άγγιγμα που εκλιπαρώ να γευτώ απ’ τα φιλιά σου. Πόσες ευχές να […]
Σκέφτομαι χωρίς να ξέρω προς τα πού με οδηγούν οι σκέψεις μου. Ασφυκτιώ μέσα στο υπερχάος μου κι έπειτα σκορπίζομαι για να παύει η επανάληψη να μου συστήνεται. Κι αν βάζω σε τάξη την αταξία μου χωράς κι εσύ μέσα της γιατί είσαι σημάδι μου. Κι όταν γίνονται όλα […]
Μου είχες πει κάποτε ότι μοιάζω με το λουλούδι του Ηράκλειτου που καταπίνει ήλιους κι ανθίζουν φώτα στους ουρανούς. Κι αν η αλήθεια μαγεύει τις στιγμές με ηλιαχτίδες αρχοντοφορεμένες στα μάτια της αιώνιας κάθαρσης, πόσα χρόνια αναστεναγμων να σου τάξω για να γευτείς την έκσταση της ψυχής μου; Μαρία Βούλγαρη […]
Μια εκθαμβωτική αντανάκλαση του πεπερασμένου. Μια ευθεία γραμμή που υποτάσσεται στο τετριμμένο ενώ δίπλα της ανθίζουν τριαντάφυλλα. Μπορείς να τη βαφτίσεις και μοναξιά αφού υποφέρει γιατί δεν ξεχνά να θυμάται. Μια χειμωνιάτικη Κυριακή ερωτευτήκαμε. Μια ανοιξιάτικη Δευτέρα αποχωριστήκαμε. Συνηθίσαμε στο “μαζί”. Συνηθίσαμε και στο “χώρια”. Και μετά ήρθε η λύτρωση. […]
Τικ Τακ, τικ Τακ… Βαρύς ήχος του λεπτοδείκτη. Αιώνια τα λεπτά της ανυπομονησίας. Εν τω σπηλαίω τίκτεται… Αναζητείται το υποκείμενο του ρήματος. Πέρασαν ήδη επτά χρόνια. Τικ Τακ, Τικ τακ… Η σιγή σιγεί… Εγένετο το φως! Η απότοκος ήσουν εσύ! Για τους πλατωνίζοντες ένα ‘’Αμήχανον Κάλλος’’ ενώ για τους πιο […]
Σύγκρουση νου με νου, μια ήρεμη νύχτα. Αγρίμια εμφανίστηκαν, έτοιμα για μάχη. Κατασπάραξαν ο ένας το «είναι» του άλλου. Πληγές δεν υπήρξαν. Αίματα πουθενά. Μονάχα κάθαρση. Ναι, καθάρισαν από τη βρωμιά που έκρυβαν. Δεν είχαν ρόλους. Ήταν αγρίμια κανονικά. Δεν είχαμε νικημένο. Ένας νικητής. Η Αγάπη. Έκρυβαν την Αγάπη. Μέσα […]
Μια ιστορία δίχως αρχή μα ούτε και τέλος. Δε θα γράψω γι’ αυτή ούτε λέξη. Άλλωστε οι λέξεις δε φοράνε ποτέ χειμωνιάτικα ρούχα για να ζεσταίνονται οι σκέψεις τα χαράματα. Κι έτσι αφού μονάχα σε όνειρο θα αγαπιούνται τα φιλιά μας μη ψάξεις να με βρεις στα χρώματα. Αιμορραγεί το […]
Το πλοίο θα σε περιμένει στο λιμάνι. Όχι σε οποιοδήποτε λιμάνι, όχι. Ξέρεις… Σ’ εκείνο το λιμάνι που έφτιαξες εσύ, σαν ξύπνησες μια μέρα κι ειδες να γίνονται συντρίμια τα όνειρά σου. Σ’ εκείνο το λιμάνι που ήσουνα παρόν, κάθε αυγή, ταξιδεύοντας, με το νου, σε τόπους μακρινούς… Εξωπραγματικούς! Εκεί […]
Με πυρομπογές θα κατασκευάσω ένα ξύλινο ομοίωμα απ’ τα χρώματα της λήθης να σε νοσταλγώ κι εκεί να καίω τις πειραγμένες μου διαθέσεις. Θ’ ανάψω και τα φώτα ενός μακρινού ξεχασμένου φάρου να γοητεύονται πάνω στις σκιές της θάλασσας τ’ ακροδάχτυλά μου από τη σάρκα των αναστεναγμών σου. Κι έπειτα […]
Όταν γυρνάω στο σπίτι τα βράδια, ξέρω πως δεν θα έρθεις Βάζω στο πικάπ το δίσκο της σιωπής να παίζει Στρώνω πάντα το τραπέζι για δύο Κάθομαι απέναντι από τη Μοναξιά και τα τσουγκράμε Μετά την παίρνω και χορεύουμε μαζί ένα ταγκό Στέκομαι μπροστά από το καθρέφτη και με κοιτάω […]
Η αγάπη γεννήθηκε στη Σμύρνη. Μάγισσες πήραν άρωμα, βάφτιση να της κάνουν, στου πόθου κολυμπήθρα επιθυμιές να γιάνουν. Μυρωδιές από κανέλα και μαστίχα το δέρμα της, με εσάνς πικραμυγδάλου πλέξιμο τα μαλλιά της. Νεράιδες της ανατολής σε άρμα στολισμένο, τον έρωτα φέρνουν πορθητή,γάμο καρδιάς να κάνουν. Χείμαρρος τα ρίγη, δροσίζουν […]
Χανόμαστε σε ρόλους, Σε στιγμές σιωπής, Και γινόμαστε ηθοποιοί, Σε ένα Θέατρο υπόγειο Που βγάζει δίψα για ζωή. Ζητά λύτρωση η ψυχή, Την κάθαρση, την τέρψη, Την δύναμη και το πάθος Το όνειρο πού πήγε; Χάθηκε στην στροφή; Δεν θέλω δαίμονες άλλο, Βαρέθηκα το σκότος, Πονάω στην σκέψη Και το […]
Έπειτα από δισταγμό, σκέφτηκα να στρέψω το βλέμμα μου στον δικό σου καθρέφτη, που με τόση επιμονή μου πρόβαλες. Κι είδα τα μάτια μου ν’ αντικρίζουν, με τρόμο, έναν παράξενο, αλλά διακριτικό εισβολέα. Μου φώναξες, δυνατά: -Μη νιώθεις φόβο. Εγώ είμαι. Ήρθα να παραλάβω τα κλειδιά της ψυχής σου. Να […]
Την βλέπεις εκεί. Ξαπλωμένη στο γρασίδι. Βρεγμένη από τις στάλες τις πρωινής υγρασίας Χαϊδεύοντας απαλά ένα πέταλο κρίνου. Γυμνή και ευάλωτη. Όπως η φύση στα μάτια του περιπλανόμενου εξερευνητή Μένει εκεί. Σαν έργο τέχνης. Σκεπτόμενη τα δεινά που έχει περάσει Τα δάκρυα σαν καταρράκτες κυλάνε στο πορσελάνινο […]