Ψυχογραφήματα

Να ξεσκαρτάρεις τη ζωή σου, λένε, να ξαλαφρώσεις, να κάνεις χώρο να χωρέσουν νέες συνθήκες, νιόφερτες καταστάσεις, αισθήματα και συναισθήματα που καθυστερημένα ήχησαν και πολιορκούν την ήδη χαρτογραφημένη σου πορεία! Ποιος τάχα δεν μπήκε σ’ αυτόν το πειρασμό με την πρώτη αγανάκτηση! Ποιος δεν αναζήτησε εκείνο το σφουγγάρι που απαλείφει […]

Αγαπώ τις μαυρόασπρες φωτογραφίες. Τις βραχνές φωνές. Τους ώμους. Τα θλιμμένα μάτια. Τη φθινοπωρινή βροχή. Τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν χωρίς καν να το προσπαθούν. Τους τολμηρούς. Αυτούς που δεν τους νοιάζουν οι συνέπειες των προσπαθειών τους να στήσουν έστω και μια πρόσκαιρη παράγκα ονείρων. Αγαπώ τη μυρωδιά των δαχτύλων μετα […]

Ολοένα ακούς δικαιολογίες πως ο φίλος ή συγγενής έχει δουλειά και γι’ αυτό ξέχασε τα γενέθλια, τη γιορτή, ή μια σημαντική ημέρα της ζωής σου. Και είναι βαρετό και κουραστικό να το ακούς αυτό να επαναλαμβάνεται συνεχώς. Σε μιαν εποχή σαν τη σημερινή που υπάρχουν τόσες εφαρμογές και ημερολόγια υπενθύμισης, […]

Κάπου εκεί λοιπόν, λίγο μετά τα σαράντα μου χρόνια, άρχισαν τα πράγματα μόνα τους να μου φανερώνονται χωρίς να κάνω καμία κίνηση. Το καθετί, έπαιρνε το δρόμο του μόνο του, χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως. Ο καθένας που με πλησίαζε αργά η γρήγορα φανέρωνε τις δικές τους προθέσεις, που ομολογουμένως […]

Τώρα; Μη με ψάξεις. Έχω μπει σε βαθιά νερά, μην προσπαθήσεις να με φτάσεις. Θα σε καταπιεί το νερό. Το ξέρω και είναι κρίμα. Άλλωστε, εγώ δεν ήμουν ούτε για εδώ. Βλέπεις, δεν είμαστε καμωμένοι όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε για τα ίδια πράγματα. Ξέρω, δεν μπορείς να με […]

Ένα ξωκλήσι έχω στήσει στην καρδιά μου. Κάθε νύχτα ανάβω τα καντήλια του και με βαθιές μετάνοιες προσκυνώ τα προσωπεία των φόβων μου στα εικονίσματά του. Πόσα τάματα να τους κάνω ακόμη; Κρέμασα κομμάτια απ’ τη σάρκα μου, άφησα τις επιθυμίες μου δίχως τροφή, σακάτεψα τα όνειρά μου, κουτσούρεψα τη […]

Ξεκινώ με μια μεγάλη αλήθεια. «Δεν πρόκειται ποτέ να πας εκεί που επιθυμείς αν είσαι επικεντρωμένος-η στο τι κάνουν οι άλλοι.» Ισχύει βεβαίως το γεγονός ότι εμείς οι άνθρωποι βασιζόμαστε σε κοινωνικά δεδομένα και συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους για να εκτιμήσουμε αν είναι καλή ιδέα να κάνουμε κάποια […]

Δε θα γενώ ξανά παιχνίδι κανενός. Ούτε και μαριονέτα, να κινούν κατά πώς θέλουν τα σχοινιά και να χορεύω! Έχω εμένα κι είναι εντάξει. Δεν είμαι σκλάβα κανενός. Δεν είμαι φερέφωνο κανενός. Δεν είμαι τρόπαιο κανενός. Δεν είμαι ακόλουθος κανενός. Είμαι εγώ. Με ξέρω. Με αγαπώ. Μου ανήκω. Κι όσο […]

Αγαπημένη μου Αλίκη, Σου γράφω απο τη χώρα που κάποτε κατοίκησες. Πάει καιρός από τότε. Ξέχασες εδώ κάτι δάκρυα, το μαύρο καπέλο του τρελολαγού και τα κόκκινα γοβάκια που σου χάρισε η Ντόροθυ. Δεν καταλαβαίνω γιατί παράτησες εδώ αυτά τα τόσο σημαντικά δώρα. Κάθε βράδυ τα δάκρυά σου πολλαπλασιάζονται και […]

Στο παιδί που κρύβω μέσα μου, του οφείλω μια αγκαλιά, για όσα κατάφερε. Ένα τραγούδι για παρηγοριά. Ένα φύλακα Άγγελο, για προστασία. Ένα ταξίδι για να ονειρεύεται. Μια παραλία ερημική για να πνίξει τους καημούς του. Ένα αεράκι για να ελαφραίνει. Λήθη για το παρελθόν. Ελπίδα για το μέλλον. Συγχώρεση […]

«Δεν υπάρχει τίποτε σε μια κάμπια που να σε προϊδεάζει ότι θα γίνει πεταλούδα». (Richard Buckminster Fuller, Αμερικανός εφευρέτης) Ο λόγος για σένα που γνώριζες την υλική παρουσία ενώ αγνοούσες τις πολύτιμες δυνάμεις που φώλιαζαν μέσα σου και μυστικιστικά εξελίσσονταν σε απεριόριστες δυνατότητες. Κάποιες στιγμές το ένιωθες και ήταν κάτι […]

Γεννήθηκα για να φεύγω! Γεννήθηκα για να τρέχω μακριά! Μη με ρωτάς από ποιόν, από πού, από τι… Ούτε εγώ είμαι σίγουρη για την απάντηση. Μου είναι δύσκολο – μπορεί ενδόμυχα κι οδυνηρό – να προσδιορίσω τα πώς και τα γιατί. Ξέρω μόνο πως πρέπει να φεύγω, πως θέλω να […]

Κάθε νύχτα κι ένας νεκρός άντρας πλαγιάζει δίπλα μου. Εδώ και χρόνια αφήνω κενό το χώρο στο διπλανό μαξιλάρι. Έρχεται πάντα την ίδια ώρα. Την ώρα που η μέρα φορά τα κατάλευκα σάβανά της και καρφώνει την κομματιασμένη σελήνη στο κεφάλι της. Σβήνουν οι ήχοι της πόλης. Όλα βουβά, μόνο […]

Πονάνε πολύ όλα αυτά που κρύβεις μέσα σου. Αυτά που δεν είχες το θάρρος να πεις κατάμουτρα. Αυτά που δείλιασες να υποστηρίξεις. Αυτά που σε ματώνουν και τα κρύβεις. Αυτά που ταράξαν συνθέμελα τις ισορροπίες σου. Αυτά που έκρυψες για να μην καταλάβουν οι άλλοι τις αδυναμίες σου. Αυτά που […]

Γλυκέ μου, Οδυσσέα, σου γράφω από τη μακρινή χώρα που επέλεξα να ζήσω. Μακριά από όλους αυτούς που σκοτώνονταν στο όνομά μου. Αυτός ο πόλεμος είπανε πως έγινε για ‘μένα. Για την ομορφιά μου που ξελόγιασε τον Πάρη, του πήρε τα μυαλά και με έκλεψε. Κι ύστερα όλοι αυτοί ξεκίνησαν […]

Άλλαξα, ίσως να σκλήρυνα πολύ. Ίσως οι γωνίες μου να έγιναν αιχμηρές και να τραυματίζουν όσους πλησιάζουν πολύ κοντά μου. Έπαψα να κρύβομαι και να υπομένω ανθρώπους, που θέλησαν με την πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε, να μου ρουφήξουν το συναίσθημα. Εσωτερικά άλλαξα, άσε το έξω μου, εκείνο παραμένει πεισματικά […]

Μεγαλώνουμε! Μεγαλώνουμε κι είναι κρίμα πλέον, να κόβουμε τον εαυτό μας σε κομμάτια. Να τον πετάμε στο δρόμο, βορά των περαστικών. Να αφήνουμε τις ελπίδες μας σκόρπιες στον αέρα, ελπίζοντας στον άνεμο, να μας φέρει στο δρόμο τους. Όμως, όχι. Κι είναι κρίμα. Πολύ κρίμα για τις τόσες θυσίες μας. […]

Είναι γνωστή η αξία, ο προορισμός του θ ε μ έ λ ι ο υ   λ ί θ ο υ, όπου επάνω του στηρίζεται ένα ολόκληρο οικοδόμημα!  Ευρύτατα όμως χρησιμοποιούνται και οι συγγενικές του έννοιες, μα δε θα σταθώ σ’ αυτές.    Στόχος μου είναι ο  θ ε μ έ λ […]

Κοιτάζοντας να βάλω σε τάξη όλα τα καθημερινά μου θέματα, πότε μεγάλα πότε μικρά, έβαλα στην άκρη τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι από πότε έχω να γελάσω με την καρδιά μου. Να πάω μια βόλτα και να την απολαύσω. Να ακούσω μουσική και να “ταξιδέψει” η καρδιά μου. Λέω πως δε […]

Πάντα, σαν περνά ο καιρός και βλέπεις τα πράγματα από απόσταση, σου φαίνονται όλα κάπως διαφορετικά. Αλλιώς τα μετράς, αλλιώς τα ζυγίζεις, αλλιώς τα αναταξινομείς στα ραφάκια της ζωής σου. Έτσι και τώρα. Κοιτώ πίσω μου και θυμώνω. Θυμώνω με μένα. Θυμώνω γιατί δε με αναγνωρίζω. Θυμώνω για όσα έκανα, […]

Μέχρι τότε ήξερες τον εαυτό σου μέσα από τον τρόπο που σου συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι στο περιβάλλον σου. Εκείνοι που ανούσια επαναλάμβαναν τις γνωστές άδειες λέξεις και απόψεις. Θύματα και αυτοί της κοινοτυπίας και του συνηθισμένου άγχους της αμήχανης σιωπής που έσπευδαν να καλύψουν. Εσύ τότε έμοιαζες με ένα μαλακό […]

Γύρισε βαριεστημένα τα κλειδιά στην πόρτα, έβγαλε τις άβολες γόβες και μαζί όλο το dress code της δουλειάς και αφήνοντας απ’ έξω τον πολυφορεμένο ρόλο κατευθύνθηκε προς το ψυγείο. Ένα ποτήρι με το αγαπημένο της ημίγλυκο και μια γερή γουλιά ευχαρίστησης στα χείλη ήταν το εναρκτήριο της καθημερινής της ρουτίνας […]

Να φεύγεις. Κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει και τα περιθώρια εξαντλούνται να φεύγεις. Κάθε φορά που ξεμένεις από επιλογές· που τα κίνητρα εκλείπουν και οι δυνάμεις σου στερεύουν, να φεύγεις. Να διεκδικείς το χαμόγελο που σού πρέπει και τη σκέψη εκείνη που θα κάνει κάθε νέα χαραυγή να μοιάζει […]

Ευτυχώς που υπάρχουμε και εμείς που το νοιάξιμό μας είναι τόσο αληθινό, όσο και ότι αύριο θα ξημερώσει.. Που το φωνάζει η αγωνία στα μάτια μας. Που τα χιλιόμετρα μηδενίζονται στο λεπτό αρκεί να είμαστε εκεί για να δώσουμε το χέρι μας σε όποιον το χρειάζεται. Που αρκεί η παρουσία […]

Σκηνές επαναλαμβανόμενες. Εικόνες βγαλμένες από το κοντινό ή και το μακρινό παρελθόν. Όλα ίδια, τετριμμένα χωρίς καμιά ουσιαστική διαφορά από τον προηγούμενο ή τον επόμενο. Πιστά αντίγραφα ο ένας του άλλου. Μια κόπια. Σαν μια επαναλαμβανόμενη φωτοτυπία. Σχέσεις εξαρτημένες από το παρελθόν που ποτέ κανένας δεν είχε τη δύναμη να […]