Το πιο εύθραυστο πράγμα είναι η ηθική. Πολλοί είναι αυτοί που την παραβαίνουν. Μια μορφή παραβίασης είναι η ανούσια χρήση των λέξεων. Οι άνθρωποι εκφέρουν εύκολα «ωραία λόγια» αλλά με ταυτόχρονη έλλειψη συναισθηματικού υπόβαθρου. Λέξεις με τόσο σημαντικό φορτίο όπως “Φιλία”, “Εκτίμηση”, “Αγάπη”, “Ενδιαφέρον”, φαντάζουν φτωχές και ανίκανες να προσφέρουν […]
Λογοτεχνία
143 posts
Καθώς διάβαζα την Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ και χανόμουν στις επιβλητικές σελίδες με τις ολοζώντανες περιγραφές, ξαφνικά συνάντησα την εξής φράση: «Κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες». Ξαφνικά το μυαλό μου κόλλησε σε αυτήν την τόσο απλή μα συνάμα και τόσο απόλυτη πρόταση. Δεν κατάφερα να συνεχίσω […]
Σεπτέμβριος 2016 – Σεπτέμβριος 2019. Τρία χρόνια διαδικτυακής γραφής. Τρία χρόνια καθημερινής περιήγησης στο διαδίκτυο, περιπετειώδους διείσδυσης στα άδυτα αμέτρητων διαφορετικών ψυχών, αλλά και άγριας συναναστροφής με την αλλόκοτη φάρα των ηλεκτρονικών κειμενογράφων. Φέτος λοιπόν, στο τρίτο ετήσιο απολογιστικό κείμενό μου για τη γραφή, επέλεξα να μην αναλωθώ σε ευχαριστίες, […]
Μια γυναίκα πρέπει να αγαπάει όταν είναι δυνατή . Όχι όταν είναι αδύναμη. Πρέπει να αγαπήσει έναν άντρα, όχι για να την βοηθήσει να ξεφύγει από τα προβλήματα της αλλά για να ζήσει μαζί του την ζωή που ονειρεύονται. Μια γυναίκα πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της […]
Εκείνο που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι η παροιμία που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα, οπουδήποτε αλλού παρά στη δική σου περίπτωση αναφέρεται. Η δικαιολογία δηλαδή με την οποία φιμώνεις εκείνη τη μικρή φωνούλα που σφαδάζει μέσα σου επίμονα έπειτα από κάθε σου “απάτη”, περισσότερα προβλήματα […]
Χαίρετε. Φτάνει η Άνοιξη στο τέλος της και πλησιάζει το καλοκαίρι, ή ας υποθέσουμε ότι θα γίνει καθώς ο καιρός τα τελευταία χρόνια βγάζει γούστα. Βέβαια τα γούστα του καιρού έχουν ονομασία. Κλιματική κρίση λέγεται, απόρροια της ανθρώπινης απληστίας, αλλά για αυτό θα συζητήσουμε σε άλλο άρθρο. Στο μυαλό […]
Ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος, στην εικόνα της μάνας που έχασε το παιδί της, ντρέπεται. Δεν είναι μια απώλεια που περιγράφεται. Χάνονται τα λόγια, κομματιάζονται οι αντοχές. Γίνονται κουρέλια τα γιατί και σε τυλίγουν. Τα λουλούδια γέρνουν λυπημένα στο χώμα. Ο ουρανός στάζει δάκρυα και η θάλασσα ξερνάει […]
Γερνάω μαμά. Μέσα στον καθρέφτη μου δεν βλέπω εμένα πιά. Εσένα βλέπω. Τις νύχτες συνήθως κρυώνω μαμά.. Δεν σκεπάζομαι μήπως έρθεις και με βρεις έτσι όπως όταν ήμουν μικρή και νιώσω τα χέρια σου να μου χαϊδεύουν το μέτωπο. Φοβάμαι μαμά. Όλοι ήρθανε στην ζωή μου για να […]
Εμένα θα με κοιτάς και τα μάτια σου θα τα κατεβάζεις. Θα τα έχεις εκεί ακριβώς που πρέπει. Πιο κάτω από της ψυχής σου το ανάστημα. Χαμηλά. Και τώρα σιωπή να σου πω δύο λόγια πριν φύγω. Εμένα με έπαιξες και με έχασες. Κάλυψες την ματαιοδοξία σου και κέρδισες το […]
Υπάρχουν κάποιες ψυχές που είναι εξωγήινες. Που λένε Σ’ αγαπώ και το εννοούν. Που λένε θα είμαι εδώ και είναι. Που σε νιώθουν, σε μυρίζουν σε αφουγκράζονται εάν πονάς, εάν δεν είσαι, καλά εάν έχεις ανάγκη. Αυτές οι εξωγήινες ψυχές ζούνε σε ένα μέρος του σύμπαντος εκεί που ο ουρανός […]
Εμένα δεν μπορείς να με φυλακίσεις μέσα στην μιζέρια της ψυχής σου και της βολής σου. Είμαι αέρας και χάνομαι και φεύγω. Ούτε με είχες, ούτε θα με έχεις ποτέ, γιατί ανήκω μονάχα στον εαυτό μου. Δεν έχασα το άλλο μου μισό να ψάχνω να το βρω, γεννήθηκα ολόκληρη. Με […]
Να ‘μουνα, λέει, εκείνο το παιχνιδιάρικο φύλλο της κληματαριάς, έξω απ’ το παραθύρι σου.. Εκείνο, που θροΐζει παραπονιάρικα σε κάθε μικρούλα ριπή του ανέμου.. Εκείνο, που σε νανουρίζει καλέ μου, τα ζεστά και βαρετά καλοκαιρινά μεσημέρια, σαν πέφτεις αποκαμωμένος να ξαποστάσεις.. Εκείνο το καταπράσινο φύλλο, που αέναα θωρεί τρυφερά τα […]
Η αλήθεια πληγώνει. Όσο πληγώνει, τόσο λυτρώνει. Έτσι λειτουργούσε πάντοτε. Η ψυχή για να εξαγνιστεί περνά μέσα από μια πύρινη λαίλαπα που την κατακαίει, υπόκειται σε ανυπόφορο πόνο μα δεν χάνεται. Ο πόνος, την ανυψώνει την καθιστά άφθαρτη κι ας είναι φθαρτή η φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν […]
Να είσαι με όποιον κάνει το χαμόγελο σου πιο δυνατό. Όποιον σε κάνει να λάμπεις και ας μην είσαι καλά. Όποιον θα πει σε εσένα την πρώτη καλημέρα και δεν θα σε αφήσει για το τέλος. Να είσαι με εκείνον, που θα πει συγγνώμη και ας μην φταίει, έτσι […]
Υπήρξα επιλεκτικά αφελής. Όχι γιατί δεν ήθελα να ψάξω αλήθειες ή δεν ήξερα που να τις βρω. Απλά δεν σπαταλούσα τον χρόνο μου σε δεύτερες σκέψεις. Ήθελα μόνο να αισθάνομαι ελεύθερη, ας μην ήμουν πραγματικά. Υπήρξα ηθελημένα ρομαντική, όχι γιατί δεν είχα σωσίβια σωτηρίας μέσα μου, αλλά γιατί μου […]
Με πυρομπογές θα κατασκευάσω ένα ξύλινο ομοίωμα απ’ τα χρώματα της λήθης να σε νοσταλγώ κι εκεί να καίω τις πειραγμένες μου διαθέσεις. Θ’ ανάψω και τα φώτα ενός μακρινού ξεχασμένου φάρου να γοητεύονται πάνω στις σκιές της θάλασσας τ’ ακροδάχτυλά μου από τη σάρκα των αναστεναγμών σου. Κι έπειτα […]
Θα εκλιπαρείς, για αυτά που εγώ κάθε ώρα σου έδινα όπως ανασαίνω. Θα ζητιανεύεις λίγη αγάπη, αντί για την λατρεία που έπαιρνες αβίαστα. Θα τρέμεις από φόβο μήπως δεν αγαπηθείς, ενώ μέσα στο δικό μου αίμα, ήσουνα ζεστός. Θα περνάς την ζωή σου, υπολογίζοντας πόσα θα δώσεις και πόσα […]
Προσπαθώ μέσα στο μυαλό μου να βάλω μια τάξη, να τα φέρω όλα τόσο κοντά μου μη και μου ξεφύγει κάτι, να κρατήσω τα πάντα ζωντανά μέσα μου. Συναισθήματα όμορφα, δυνατά και πρωτόγνωρα. Συναισθήματα που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχαν, δεν πίστευα ποτέ μου πως ένας άνθρωπος θα μπορούσε να […]
Έλα να σου μιλήσω για τ’ απωθημένα μου, πριν συνειδητοποιήσω πως έχεις γίνει ένα από αυτά. Έλα να χαθούμε στο σύμπαν πριν χαθώ στο ατέρμονο κενό της κατεστραμμένης μου φιλοσοφίας. Έλα να μιλήσουμε για το απόλυτο δόσιμο ψυχής και σώματος. Πριν φοβηθώ να σου δώσω ακόμα και το χέρι μου. […]
Ο καθένας μες στα κουτάκια του . Στους πέντε τοίχους του. Στα σύνορα της αποσύνθεσης ή της επαναφοράς. Στις σελίδες της μοναξιάς του. Και μετά πως; Πως ξεχωρίζει η έβδομη αίσθηση; Κάθε φορά που βάζω το κλειδί στην πόρτα και ξεκλειδώνω τις ρωγμές μου, κάθε φορά ξυπνάει μέσα μου η […]
Θυμάσαι εκείνο το νησί που δεν υπήρχαν πουθενά, πέτρινα σπίτια; Υπήρχαν, μονάχα, καλύβες. Καλύβες που ήταν, μόνιμα, ζεστές, γιατί ήτανε φτιαγμένες από ξύλο. Σ’ εκείνο το νησί που βρίσκαμε τροφή απ’ τους καρπούς της γης. Σ’ εκείνο το νησί που νυχτωνε νωρίς. Θυμάσαι που βαδίζαμε στην αμμουδιά κάθε […]
Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη… Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα. Χρόνος παλιός, χωρίς υπόσταση. Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει εδώ μέσα. Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση. Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή, χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή… […]
Δώσ’ μου λίγο χώρο.. και τη στιγμή σου εγώ θα στέψω αιωνιότητα.. Δώσ’ μου λίγο φως.. κι όλο τον γαλαξία θα βάλω φωτιά, ν’ αστραποβολήσει η άβυσσος.. Δώσ’ μου δυο σου λέξεις.. και σου τάζω εκατοντάδες παραμύθια να σου γράψω.. Δώσ’ μου δύο νότες.. από κείνες τις […]
Έκαψες τα “φτερά” μου πριν καν αναπτυχθούν σωστά. Ήταν ακόμα μαζεμένα, τσαλακωμένα, δεν είχα προλάβει να τ’ανοίξω. Κι ήρθες εσύ, φως δυνατό και με τύφλωσες. Κι έγινα απρόσεκτη και “πέταξα” στα τυφλά, μαγνητισμένη από τη λάμψη σου. Σαν τις πεταλούδες που μαζεύονται γύρω από τη λάμπα κι αργά ή γρήγορα […]
Κι όλα τελείωσαν πια.. Οι λέξεις σώπασαν και τα χείλη σφάλισαν.. Όσα κι αν θα ‘χα πλέον να σου πω, δεν πρέπει να στα πω.. Όσα κι αν θα’ θελα να σου απευθύνω, πια δε σ’ αφορούνε.. Κι έτσι οι λέξεις μένουν εγκλωβισμένες, να ανταριάζουν […]