Λογοτεχνία

Στο λυκόφως των Θεών και των δαιμόνων, σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάπου στα δίδυμα φεγγάρια ανάμεσα,  εκεί στο μονοπάτι του πόθου. Εκεί ζωγραφίζει ο έρωτας...

  Δεν σε χρειάζομαι. Μπορώ  να συνεχίσω μόνη μου. Άλλωστε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μόνη μου ήμουν. Και εάν για λίγο έγινες...

Τι κι αν σε κούρασε η βουβή της μελωδία; Αυτή που παίζει κάθε βράδυ, ακολουθώντας τον ίδιο μονότονο ρυθμό, αδιαφορώντας πια, για τα δικά σου...

Πήγε δύο… Νυχτώσαμε πάλι. Στην Πειραιώς κίνηση λίγη. Στο κεφάλι κίνηση πολλή. Κοιμάσαι; κοιμάσαι. Εγώ εδώ…γελάω με σάχλες. Εγώ εδώ…κάνω επανάσταση χτυπώντας αλύπητα κουμπιά πληκτρολογίου....

  Κάποιες μέρες νιώθεις να σου μαυρίζει η ψυχή… Αισθάνεσαι να μην αντέχεις την πίκρα του κόσμου.  Την σκληρότητα των άλλων.  Την αφύσικη μετάλλαξη τους...

-Και τα λόγια φεύγουν ; -Και τα λόγια ! -Και τα γέλια ; -Και τα γέλια ! -Και τα δάκρυα ! -Και τα δάκρυα !...

  Επιτέλους πάψε να αυτοτιμωρείσαι. Πάψε να προσποιείσαι ότι σε αγαπάει. Δεν σε αγαπάει.    Πάψε να θεωρείς την αγάπη υποχρέωση. Η αγάπη είναι θείο...

Να πάψει πια να ειναι μια αβουλη δαχτυλοκουκλα καρφωμένη  κι εγκλωβισμένη επάνω σ’ ένα δάχτυλο νοχελικο, ενός αδιάφορου χεριού  να την κουνησει. Να πάψει πια...

…Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα… Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα… Να ‘ρχόντανε τα όνειρά...

        Την πήρα από το χέρι και ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι που λέγαμε…… Σαν μετανάστες της ίδιας της ζωής με αποσκευές το...

  Ας μάθουμε να απόχωριζομαστε ότι δεν είναι πιά δικό μας. Κάθε τι που ζήσαμε, όταν το ζήσαμε ήταν όμορφο . Ας το αφήσουμε να...

Ξέρετε, μέσα μας συχνά φωλιάζουν συναισθήματα ακαθόριστα. Αυτά που δεν ξέρεις πώς να τα χαρακτηρίσεις, δεν ξέρεις πού να τα εντάξεις, δεν μπορείς να τους...

Μια κουραστική μέρα φτάνει στο τέλος της, ξαπλώνεις να χαλαρώσεις… Τότε φεύγει η ένταση… Ηρεμεί το μυαλό! Γυρίζει σε στιγμές που σε στιγμάτισαν… Οι σκέψεις...

Χαίρετε. Είναι καλοκαίρι και ας μην του φαίνεται. Μεταξύ άλλων πολλών που συμβαίνουν, ανεβαίνουν σε αρχαία και νέα θέατρα οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή...

Όσο και να μας αγαπάνε, εμείς θα γυρνάμε πάντα εκεί που αγαπάμε. Αγάπη, τι όμορφη λέξη μόνο και να την ακούς. Κι αν ψάξεις λίγο...

  Βόλτα στο κέντρο. Πάλι. Για πολλοστή φορά. Εκεί που αδειάζει το μυαλό μου. Εκεί που μπορώ να περιπλανιέμαι με τις ώρες με μοναδική παρέα...

Το φως που περνούσε από τις γρίλιες του παράθυρου την ξύπνησε. Χτύπησε πάνω στα μάτια της που ανοιγόκλεισαν με κόπο. Πονούσαν. Ένιωθε τα βλέφαρά της...

Θα διώξω μακριά το ψεύτικο φεγγάρι που ζωγράφισες, με χρώμα φωτεινό, για να φωτίζει τις ψευδαισθήσεις μου. Αποψε λεω να ανατρέψω τη βραδιά. Να σβήνω...

  Ένα μαύρο κλαδί η ψυχή μου,  πάνω σε ένα καμμένο δέντρο, που φωλιάζουν κατεστραμένες ελπίδες. Γύρω της, αρπακτικά που πετάνε καρτερώντας να την γευτούν....

Εγώ έριξα την τελευταία σφαίρα.. Πάνω μου. Δεν ήθελα να σας λερώσω τα ατσαλάκωτα σακάκια σας.  Δεν ήθελα αίματα πάνω στα καλό σιδερωμένα σας πουκάμισα. ...

  Ίσως ο Θεός να σε αγαπάει πολύ και να σου στείλει έναν άνθρωπο στην ζωή σου, που θα μαζέψει την καρδιά σου από κάτω,...

  Μία μέρα πριν ο γιατρός σου πει, ότι ο καρκίνος δεν είναι το ζώδιο σου, αλλά η αρρώστια σου, θα ορκιζόσουν ότι κρατούσες όλον...

Σήμερα γράφω, για μια ανάμνηση που πέταξε, επιτέλους μακριά. Σαν ένα αποδημητικό πουλί που αποφάσισε μια μέρα πως κάποιος από τους προορισμούς του, δεν έχει...