Monthly Archives: Ιανουάριος 2022

Είμαι ακόμη εδώ και σε περιμένω. Που να ‘σαι, άραγε; Έλα να χαρείς. Μην αργείς! Έβγαλε ρίζες το κορμί μου μέσα στο άγονο έδαφος. Δε φτάνουν τα δάκρυά μου να μαλακώσουν το χώμα. Θαρρώ πως είμαι χρόνια σ’ αυτή τη στάση. Όρθια, να σε προσμένω. Έχασα το χρόνο. Ούτε γνωρίζω […]

Έγινε κρύσταλλο η παρηγοριά. Για να την ακουμπάω και να κόβομαι σε αναρίθμητα κομμάτια. Έτσι το θέλησε η νύχτα.  Να με κλείνει μέσα της και να με διαλύει. Έγινε φυλαχτό η καρδιά. Για να τη θωρακίζω και να μ’ αγαπάει σαν μικρό παιδί. Έτσι το θέλησαν τα δευτερόλεπτα. Να με […]

Μια ιδιωτική σιωπή σε ένα κρεβάτι επάνω. Μυστικά πολλά και κρατημένα για μια άλλη ζωή.   Κάποτε μαζί ίσως υπάρξουμε και κάθε σύμβαση ταράξουμε.   Προς το παρόν, ας απολαύσουμε στο έπακρο κράμα φόβου και πόνου τρυφερού, ιδιωτική ερωτική σιωπή.    Εσύ κι εγώ κουβάρια πεταμένα, χαμένα μου, καμένα μου […]

Ως τώρα με φόβιζαν οι επιστροφές… ένιωθα πως μέσα τους θα βρίσκει καταφύγιο για πάντα η αμφιβολία, πως είναι φαύλοι κύκλοι, γόρδιοι δεσμοί, αδιέξοδα και επαναλήψεις ενός έργου που όσες φορές κι αν το δεις, όσο κι αν ελπίζεις σε ένα καλύτερο τέλος, πάντα θα καταλήγεις με τα ίδια συναισθήματα […]

Κάποιος, κάπου, κάποτε, μου είπε πως θα μ’ αγαπά για πάντα… και ύστερα χάθηκε. Σκόρπια λόγια, σε φτηνή συσκευασία. Μα, για λίγο, τόσα δα, τον πίστεψα! Ήθελα να τον πιστέψω. Ήθελα να είναι αμοιβαίο αυτό που ένιωθα για εκείνον. Λαχταρούσα να είμαι δίπλα του. Πίστευα πως θα έχουμε αυτό το […]

Τακ, τακ, τακ. Τα βήματα της Ελευθερίας αντηχούσαν σαν κρότοι χαλασμένου όπλου καθώς ανέβαινε τα σκαλιά της σοφίτας του αρχοντικού των κάστρων. Βάζοντας δύναμη στον ώμο της έσπρωξε τη ξύλινη πόρτα κι αυτή από τη φθορά της στρίγγλιξε υστερικά. “Ήρθες Ελευθερία μου;”, αναρωτήθηκε η Κάρμεν ρίχνοντας φως με το μικροσκοπικό […]

Σου κρατάω το χέρι σφιχτά, όχι για να μη μου φύγεις, αλλά για να παίρνεις δύναμη. Όταν βλέπω στο πρόσωπό σου μια νυχτωμένη ευτυχία, λαχταρώ να είμαι ο έρωτας που θα την φωτίσει. Έρωτας είναι το φεγγάρι στο πρόσωπό σου. Φωνάζει η καρδία μου και σιωπάνε, όλες οι αναστολές μου. […]

Άφησα κάτι για αργότερα που μπορώ να το κάνω σήμερα ή και τώρα. Είναι τόσο σημαντικό, μα έχω τη σιγουριά πως θα έχω χρόνο. Και κάθομαι κάνοντας σχέδια και χαμογελώ. Θα το ρισκάρω και ό,τι είναι ας γίνει. Θέλω τόσο πολύ να κυνηγήσω το όνειρό μου. Θέλω να πω κάπου […]

    Έστω ότι οι μαθηματικοί’ κάναν λάθος. Έστω ότι ένα και ένα μας έκανε ένα… Έστω ότι και όλοι οι φυσικοί κάναν λάθος. Έστω ότι στην έλξη μας δεν υπήρχε πια βαρύτητα. Έστω ότι έρωτας αφύσικος και διαχρονικά άλυτη εξίσωση. Έστω ότι έρωτας και θάνατος γλυκοφιλιούνται αντικριστά σε ένα […]

Νιώθω σαν σπασμένη πορσελάνινη κούκλα. Όμορφη, μα σαν κάτι να της λείπει. Ένα χαμόγελο ξεθωριασμένο, μεγάλα μάτια υποτονικά που κοιτούν το χώμα.   Νιώθω σαν βάρκα ρημαγμένη. Ελευθερία το όνομά μου, κάποτε σκαλίστηκε με κεφαλαία στην πρύμνη μου. Μα πέρασαν φουρτούνες και μου το’ κλεψαν, Μόνο κάτι «θεριά» στέκουν εκεί […]

Κι όμως, πέρασαν πέντε Χρόνια! Κι όμως, είμαστε ακόμα εδώ, κόντρα σε προβλέψεις δυσοίωνες και δεδομένα που σε άλλη περίπτωση θα καθιστούσαν τέτοιου είδους εγχειρήματα σήμερα, ουτοπίες!   Πέντε ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που άνοιξε την πόρτα του ετούτο το Σπίτι, ετούτο το Στέκι, όπως συνηθίζουμε να το αποκαλούμε. […]

Ζούμε σε μία κοινωνία που έχουμε θεοποιήσει τον κάθε ψευτο-ινφλουένσερ και παίκτη reality. Για αυτό το λόγο, αυτοί οι άνθρωποι που ουδεμία σχέση με πρότυπα έχουν, εκμεταλλεύονται το εύφορο έδαφος που εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία τους έχουμε προσφέρει και βρίσκουν την ευκαιρία να οργανώνουν πάρτυ σε πολυτελείς σουίτες ξενοδοχείων […]

Φίλιωσες μαζί της, συμμάχησες και σε μεταμόρφωσε. Αντί να φύγεις γρήγορα μακριά της σε μάγεψε, σε πλάνεψε και τώρα δε βλέπεις μπροστά σου. Βλέπεις μονάχα αφ΄ υψηλού.   Τρέξε γρήγορα όσο προλαβαίνεις ακόμα γιατί ο χρόνος σου κυλά αντίστροφα. Έχει μεθόδους ύπουλες, και κατά βάθος παίζει παιχνίδια στην πλάτη σου […]

Τέσσερα χρόνια «Μεταξύ μας» λοιπόν, οπότε σήμερα το συγγραφικό μας στέκι έχει γενέθλια!   Ιούνιος του 2018 και εγώ ψάχνω συγγραφικό σπίτι καθώς ήθελα να αποχωρήσω από το παλιό, όταν μπροστά από την οθόνη του κινητού μου πέρασε η σελίδα του «Μεταξύ μας», στου οποίου το εξώφυλλο αναζητούσαν συντάκτες. Στέλνω […]

Χαίρετε. Τα επετειακά άρθρα είναι τα πιο εύκολα και τα δύσκολα συνάμα. Έχεις τόσα να γράψεις, αλλά από την άλλη πλευρά κινδυνεύεις να παρασυρθείς σε συναισθηματισμούς. Το Μεταξύ μας κλείνει σήμερα πέντε χρόνια. Είναι πέντε χρόνια στα οποία οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει ριζικά σε κανονική και διαδικτυακή ζωή. […]

Είχα καθίσει στο κρεβάτι μου. Το πιστό και ταλαιπωρημένο μου λάπτοπ, ακουμπούσε πάνω στα πόδια μου. Δούλευε σκληρά γιατί δεν ήθελε να με απογοητεύσει. Κάθε νέα ιδέα για βελτίωση του κώδικα αποτυπωνόταν σε εντολές. Μόλις ένιωθα έτοιμος, με το πάτημα ενός κουμπιού έδινα σήμα στον υπολογιστή μου ότι ήρθε η […]

  Πέντε Χρόνια μεταξύ μας. πέντε χρόνια που από την πρώτη κιόλας στιγμή, εκείνη της σύλληψης της ιδέας του λογοτεχνικού αυτού εγχειρήματος, γνώριζαν, όσοι τελικά άντεξαν και εξακολουθούν να εκφράζονται, να καταγράφουν και να απαθανατίζουν σκέψεις κι ανησυχίες, ότι επρόκειτο να ξεκινήσει κάτι που θα διαρκούσε πολύ. Απώλειες υπήρξαν αρκετές. […]

Εμένα δε μου χαρίστηκε κάτι. Μόνη μου πάλευα και προχωρούσα μη λογαριάζοντας τον κίνδυνο. Ούτε βγήκα ζητιανιά να μαζέψω συναισθήματα που τα έβλεπα στους παγωμένους δρόμους να ψυχορραγούν αβοήθητα και μόνα. Παρ’ όλο που πονούσα να βλέπω τόσο πόνο γύρω μου. Τα δανεικά που μου έδιναν χωρίς να τα ζητήσω […]

«Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε  όλους όσους έζησαν στον κόσμο της ντροπής και ξέφυγαν, σε όλους όσους παλεύουν να ξεφύγουν από αυτόν και σε όσους μας άφησαν. Και φυσικά σε όλους όσους ήταν δίπλα μου σ’ αυτό το αγώνα»  Θυμάμαι μικρή έκτιζα καστράκια στην άμμο και χαιρόμουνα όταν ο […]

Και θα φεύγουμε απ’το λιμάνι με ένα βάρος στην καρδιά. Αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ θα κουβαλάμε, μονάχα λόγια που μας πλήγωναν πολύ.   Εσύ κι εγώ σε ρόλους δεύτερους, θα προσπαθούμε έρωτα να βρούμε, μήπως και λίγο αρνηθούμε ό,τι δεν είπαμε ποτέ.   Τα λάθη μας δεν ήταν λάθη, […]

Μία μάσκα μου κρύβει τον ήλιο. Το βλέμμα μου θολό ατενίζει έναν μισό ορίζοντα. Από τα σύννεφα και κάτω, φόβος κι ένας ενοχλητικός συριγμός. Από τα σύννεφα και πάνω, μαύρο τοπίο και κενό.   Μία σιωπή απλώνεται παντού. Σταμάτησαν όλα να κυλάνε. Μόνο ο χρόνος συνεχίζει αμείλικτος το ταξίδι του. […]

Εγκαταλείπεις οτιδήποτε ημιτελές χωρίς προοπτική.   Παύεις να ενστερνίζεσαι ό,τι δε σου εκμαιεύει την καλύτερη εκδοχή σου.   Ανακηρύσσεις απαγορευτικό σε χλιαρά φιλιά.   Δε συμβιβάζεσαι πια με νερόβραστες αγκαλιές και αρχίζεις να κατοικείς σε ζωές που μέσα τους παίζεις ρόλο πρωταγωνιστικό.   Εξουσιάζεις εσύ το μυαλό σου, αφήνεις καρδιά […]

Και αν έφυγαν δεκάδες εποχές, χιλιάδες μέρες, ο χρόνος πιστεύεις μπορεί να γιατρέψει όλα αυτά που μου πνίγουν την καρδιά; Δεν είναι μόνο που σ’ αγάπησα πολύ, είναι που δε βρέθηκε κάτι ανώτερο από σένα να σε αντικαταστήσω. Κάποιος που θα καλύψει τα κενά σου. Και πίστεψέ με, δύσκολα καλύπτονται. […]

Ασυμβίβαστοι άνθρωποι, μια παράξενη γενιά, δυνατή, που δεν μπαίνει σε καλούπια και δε συμβιβάζεται εύκολα. Από μέσα τους αναβλύζει μια ανεξάντλητη πηγή γενναιότητας και δύναμης. Τους αντικρίζεις και αισθάνεσαι δέος από την τόλμη τους.   Ψυχές σφυρηλατημένες από ατσάλι, φαινομενικά αλύγιστες. Λες και γεννήθηκαν για να αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Φορές παρεξηγείται […]