Μικρές ιστορίες

Πέρασε χθες ο παλιατζής από τη γειτονιά. Βγήκα τρέχοντας στο μπαλκόνι και του φώναξα με όλη τη δύναμη μου να περιμένει. Είχα έτοιμες τις σακούλες...

Ψάχνεις από ώρα το συρραπτικό! Έτσι έφτασες και στο έπιπλο στο χολ. Κοιτάζεις επίμονα, το τελευταίο συρτάρι, δεξιά. Σκέφτεσαι αν πρέπει να το ανοίξεις. Λες...

Ήταν κάποτε ένας πιανίστας που του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «μουσικάντης». Στα χέρια του οι νότες αποκτούσαν χαρακτήρα, τις έντυνε με λέξεις που ήταν φορτισμένες...

Θέλω πολύ να πάψω να θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Γυρίσαμε με τον Άνθιμο από το σχολείο και μόλις περάσαμε το κατώφλι του σπιτιού μας αντικρίσαμε...

Ξύπνησε με μια περίεργη μελαγχολία. Ίσως, ο μήνας αυτός του Σεπτέμβρη, ο μήνας των γενεθλίων της.   Δεν είχε συμβεί κάτι ιδιαίτερο.   Μελαγχολική ήταν...

Σε μια καθημερινότητα γεμάτη άγχος, υποχρεώσεις και απελπισία, δυο ψυχές ανταμώθηκαν. Δεν είχαν σώμα, δεν είχαν μορφή και όμως ερωτεύτηκαν. Πόσες φορές προσευχήθηκαν αυτός ο...

Ονειρευόμουνα εκείνο το λευκό φόρεμα που το έλεγαν νυφικό από τα μικράτα μου. Βέβαια άλλαζε μορφή όσο περνούσαν τα χρόνια, ανάλογα με τις τάσεις της...

Δεν την ένοιαζε η συννεφιά της ημέρας. Της άρεσε να βλέπει τον ήλιο να κυνηγιέται με τα σύννεφα. Ούτε τα κύματα την ένοιαζαν. Αγαπούσε το...

Μια ξεθωριασμένη εικόνα ενός αγίου που κάποιος την πέταξε στη θάλασσα και έχασε το χρώμα της ακόμα πιο πολύ. Που την έφθειρε η αλμύρα, οι...

Φύγαμε από την πόλη, για να μη συναντηθούμε. Μήπως βρεθούμε, τυχαία, και ραγίσει η καρδιά. Κι όταν τα μάτια μας, εκεί στην Τσιμισκή, ήρθαν αντικριστά,...

Ο Μανωλάκης δεν έχει αδέλφια. Ούτε κάποιον να τον λέει μπαμπά. Η μαμά, λέει συχνά πως αυτή μπορεί να είναι για τον Μανωλάκη και μπαμπάς...

Εκείνη η κοπέλα…   Μια φορά και έναν καιρό σε μια άλλη εποχή, τότε που όλα ήταν αλλιώς, μια εποχή γεμάτη ζωντάνια και χαρά. Ανέμελα...

Όλα λοιπόν μοιάζουν ιδανικά! Ήρθε επιτέλους εκείνη η ώρα που γνώρισες αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. Λες και τον παρήγγειλες τελικά. Συγκεντρώνει όλα όσα ήθελες, μα...

Ήμασταν – δεν ήμασταν 16, θυμάσαι; Τρέχαμε στη χιονισμένη πλαγιά και βυθίζονταν τα πόδια μας μέχρι το γόνατο στο χιόνι. Παίζαμε χιονοπόλεμο και μ’ άφηνες...

Μην απορήσεις σαν τους δεις. Δεν ξέρω πώς μπήκαν, ούτε πώς στο καλό χωράνε εκεί μέσα. Κύκλους κάνουν, δες! Με ζεματιστό νερό και αρώματα λεβάντας....

Στην αγορά ενός χωριού, φωνάξανε τον χάρο, κι ο δύσμοιρος ερώτησε: «Απόψε ποιον θα πάρω;» Και φώναξαν οι χωριανοί: «Πάρε τον Κωσταντή. γιατί χτυπούσε μάνα,...

Δεν περίμενα να συμβεί αυτό. Τουλάχιστον όχι σε εμένα, όχι σε εμάς. Δε μπορώ να το ξεπεράσω, να πάω παρακάτω. Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο....

Σ’ ένα κρεββάτι πόνου και λύπης, να θυμάται ο άρρωστος Νώντας το νέο και ακμαίο εαυτό του, δίπλα στη μοναδική γυναίκα που ένιωσε ποτέ ξεχωριστός...

Η Ουρανία δεν έβαζε πια νερό στο κρασάκι της. Αρκετά χρόνια το κατάπινε νερωμένο άλλωστε και η αλήθεια είναι πως το νερό την αλλοιώνει τη...

Γράφουν η Μαρία Χαρίτου και η Εύα Κοτσίκου Τα μάτια μου προσπαθούν να προσαρμοστούν στο λιγοστό φως που εισβάλλει ανάμεσα από τις χαραμάδες των καρφωμένων...

Η φωνή αυτή που ακούς βγαίνει από μέσα σου. Το ένα, το απόλυτο, το μοναδικό, το άπιαστο δεν είναι όνειρο. Είναι πραγματικότητα. Μην το αναζητήσεις...

Ετοιμάζεται το γεύμα, Κυριακή το μεσημέρι. Μοσχοβολάει το σπίτι από το ψητό, τα γέλια, τις αγκαλιές και τη διάσπαρτη αγάπη στο χώρο. Από το ράδιο...

Είναι ένα τραγούδι στο άκουσμα του οποίου δεν μπορώ με τίποτα να αντισταθώ. Σημασία δεν έχει αν έχω καταναλώσει αλκοόλ ή όχι. Σημασία έχει πως...

Όχι, δεν είμαι «Η θεία από το Σικάγο», ούτε πρωταγωνιστώ σε ταινία του Α. Σακελάριου, το 1957! Όμως, μου μπήκαν «ψύλλοι στα αυτιά», με αυτά...

Και τώρα τι; Φύγανε όλοι. Ακόμη βουίζουν τ’ αυτιά μου από τα λόγια συγγενών και φίλων. “Ήταν πολύ καλός.” “Σε αγαπούσε πολύ.” “Ζήσατε πολύ όμορφα...