Ιανουάριος 2019

Οι καταστάσεις μας προσπερνούν Η καθημερινότητα ντυμένη με συνήθεια Ο χρόνος παρασύρει τις επιλογές Κάθε στιγμή ξεμακραίνουν Και τώρα η στιγμή που πλέον έχουν χαθεί...

  Κάποιοι το ονόμασαν δειλία όταν το άκουσαν. Είπαν πως το να φεύγεις ουσιαστικά νομίζεις ότι αποφεύγεις αλλά ουσιαστικά όλα τα ίδια μένουν.        Δεν ξέρω...

Το ξέρω, πως ειναι ακόμα, αναμένη η φωτιά, όμως, δεν προσεξες καλά, ότι το φως δε σχηματιζει πια, σκιές απ’ τα κορμιά μας. Είναι γιατί...

Δεν μπορώ να τους καταλάβω καθόλου τους ανθρώπους… Οι πράξεις τους με αφήνουν άφωνη. Όταν κάποιος σε εκμεταλλευτεί, σε πληγώσει, σε προδώσει, σε πονέσει τι...

Προσπαθώ μέσα στο μυαλό μου να βάλω μια τάξη, να τα φέρω όλα τόσο κοντά μου μη και μου ξεφύγει κάτι, να κρατήσω τα πάντα...

Περί διλημμάτων ο λόγος σήμερα. Όχι μικρών, τύπου: “τι θα φάμε σήμερα, μπάμιες ή φασολάκια;” αλλά μεγάλων, τύπου: “να πάρω αυτό τον δρόμο ή τον...

Και κάπως έτσι, απόψε παραιτούμαι. Εγκαταλείπω και την τελευταία μου προσπάθεια να σε πείσω για έναν κόσμο που από την αρχή είχες απορρίψει. Να ψάχνω...

Βαδίζοντας στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία στο Μοναστηράκι, διασχίζοντας την Ερμού. Στα πλέον εμπορικά σημεία, φανταζί βιτρίνες, πολυτελή κτήρια, το ίδιο μοτίβο σε Σταδίου...

Πολύ ωραίες οι ρήσεις, οι φιλοσοφίες και οι συμβουλές. Mα και λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει. Πάρε τα μάτια μου να δεις τον κόσμο, λένε..  Κι...

Έλα να σου μιλήσω για τ’ απωθημένα μου, πριν συνειδητοποιήσω πως έχεις γίνει ένα από αυτά. Έλα να χαθούμε στο σύμπαν πριν χαθώ στο ατέρμονο...

Αυτός δεν ήξερε τι ήθελε ή μάλλον και να το γνώριζε δεν είχε την αντοχή να το διεκδικήσει. Αυτή από την άλλη είχε βαρέσει χιλιόμετρα...

Για το ποιος είσαι, ποιος έγινες στην πορεία της ζωής σου τελικά, πολλοί παράγοντες μπορεί να έπαιξαν ρόλο, αλλά οι πιο καθοριστικοί είναι αναμφίβολα τα...

Κάποτε όλοι ήμασταν παιδιά. Παίζαμε αμέριμνοι στους δρόμους δίχως να μας ενδιαφέρει αν λερώσουμε τα φρεσκοπλυμένα ρούχα που μας φόρεσαν. Αν πληγώσουμε τα γόνατα μας...

Ένα δώρο μόνο για σένα! Μια λαμπρή γιορτή, μεγαλύτερη από την χαρά μιας Κυριακής, μεγαλύτερη από την έναρξη μιας νέας χρονιάς, μια γιορτή που σηματοδοτεί...

Ο καθένας μες στα κουτάκια του . Στους πέντε τοίχους του. Στα σύνορα της αποσύνθεσης ή της επαναφοράς. Στις σελίδες της μοναξιάς του. Και μετά...

Σε μια σου αναπνοή, κρύβεται ολόκληρη η ζωή. Κι όμως δεν έμαθα να αναπνέω, δεν έμαθα να ζω. Κοιτάω το κενό, δίχως σκέψεις. Σκέφτομαι μόνο...

Εδώ κάποτε ήταν το σπίτι μου. Ένα παλιό ισόγειο με αυλή. Έζησα εδώ από τα 13 μέχρι τα 27 που έφυγα για να ανοίξω το...

Θυμάσαι εκείνο το νησί που δεν υπήρχαν πουθενά, πέτρινα σπίτια; Υπήρχαν, μονάχα, καλύβες. Καλύβες που ήταν, μόνιμα, ζεστές, γιατί ήτανε φτιαγμένες από ξύλο.   Σ’...

  Η ευτυχία είναι εύθραυστη, ενώ η θλίψη άθραυστη Η πρώτη χάνεται εύκολα, συγκρατείται από ένα νήμα έτοιμο να σπάσει Η τελευταία μιας και σε...

Είναι τέχνη να μάθεις να φεύγεις, από δυσοίωνες καταστάσεις, από ανθρώπους που δεν σου αρμόζουν και δεν έχουν πλέον κάτι να πουν. Αυτό δεν είναι...

Εκεί θαμμένο ήταν, με ένα χοντρό λουκέτο για να μην το ανοίξει ποτέ κανείς. Ένα κουτί με απλές μεταλλικές άκρες, κοινό, συνηθισμένο, όμως με το...

Θυμάσαι; Όλες εκείνες τις στιγμές, τις τόσο δύσκολες; Πόσο λαχταρούσαμε να βρεθούμε… Περνούσαν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, μέχρι να δω το τρένο που...

Μου αρέσει και συνηθίζω κάποιες ώρες που ησυχάζω, να ονειροπολώ και να θυμάμαι. Έχω παρατηρήσει ότι ο νους μου επιλέγει να θυμάται τις στιγμές από...

Τόσο καιρό παρέμεινα σιωπηλή πλάι σου, ίσως πίσω σου, υλοποιώντας τα δικά σου ‘θέλω’, βλέποντας με τα μάτια σου, μιλώντας με τις λέξεις σου. Σκεφτόμουν...

Η κυρία Φι είναι ουσιαστικά ο λόγος που τα χάλασα με την πέννα μου. Καθηγήτρια στο επάγγελμα, ήταν δεν θα ήταν τότε καμιά τριανταριά χρονών....